*Ουαο τι περίεργο.

Τις τελευταίες μέρες κλήθηκα να κάνω μια προσωπική-στην κυριολεξία-υπέρβαση.

Βρέθηκα αντιμέτωπη με κάτι νέο. Βρέθηκα μπροστά από το “Αυτό! Αυτό είναι!”

Και όπως φαντάζεσαι… surprise surprise, δείλιασα.

Όπως φυσικά, συμβαίνει με κάθε τι huge στο οποίο συμμετέχω. Φοβήθηκα μήπως είναι πάνω από τις δυνάμεις μου για να το διαχειριστώ, μήπως τελικά υπερεκτίμησα τον εαυτό μου και για πρώτη φορά θα έπρεπε να αφήσω την τύχη μου- εγώ ο συγκεντρωτικός άνθρωπος που πάντα έχει την τελευταία λέξη για τα πάντα στην ζωή και την δουλειά του- στα χέρια άλλων. Έπρεπε μέσα σε λίγα λεπτά, να εμπιστευθώ ανθρώπους που γνώριζα πρώτη φορά και να ακολουθήσω οδηγίες. Έπρεπε μέσα σε λίγες ώρες να αφεθώ στα χέρια ξένων ανθρώπων, να σπάσει ο πάγος, να τους επιτρέψω να εισχωρήσουν στον “προσωπικό μου χώρο” και για πρώτη πρώτη φορά να δώσω το leading αλλού. Εγώ που μην με βλέπεις έτσι αξιαγάπητη τις περισσότερες ώρες, αν κάτι δεν πάει καλά σε όσα είχα τον τελευταίο λόγο, βρες τρύπα να κρυφτείς. Και όλα αυτά, για το δικό μου το καλό. Και της ομάδας. Team work? I don’t know this word. Αφού να φανταστείς μικρή, δεν διάβαζα καν Barbie αλλά Λούκι Λουκ.

Χμ.

Ναι i know πολύ περίεργη φάση χρειάστηκα την παρέα μερικών τζιν τόνικ μετά για να το φιλτράρω στο μυαλό μου.

Για να καταλάβεις τι εννοώ… Βρέθηκα σε κάποια γυρίσματα. Όσο παρακολουθούσα τον εξαιρετικά ταλαντούχο και πολλά υποσχόμενο ηθοποιό Παναγιώτη Καρμάτη επί τω έργω αλλά και τις σκηνές που έπρεπε να επαναληφθούν για να βγει το “σωστό” αποτέλεσμα, αναρωτιόμουν πόσο τέλεια θα ήταν αν και στην ζωή είχαμε την ευκαιρία να “παίζαμε” και να “ξαναπαίζαμε” μια “σκηνή” μέχρι να πετύχουμε το τέλειο αποτέλεσμα, δηλαδή να είναι όλοι happy όπως στις σειρές ή στις ταινίες.

Άλλωστε κάθε μέρα δεν παίζουμε όλοι ένα “ρόλο”; Δεν είμαστε φίλη, μαμά, αδερφή, σύντροφος, υπάλληλος ή αφεντικό; Γιατί δεν τα καταφέρνουμε το ίδιο καλά και δεν είναι πάντα όλοι ικανοποιημένοι και πάνω από όλα εμείς οι ίδιοι; Γιατί γεμίζουμε συνέχεια “γρατσουνιές”; Και τι στο διάλο γίνεται με το δικό μας το real life σενάριο επιτέλους και πάει στραβά;

“Αλεξία, να είσαι φυσική και να είσαι ο εαυτός σου” μου έλεγαν συνέχεια.

“Μας δουλεύεις μωρέ; Μα όταν είμαι ο εαυτός μου τα κάνω θάλασσα. Χαριτωμένα μεν αλλά θάλασσα. Παίξε λίγο την ζωή μου να σου πω εγώ αν θα βγεις off ή όχι σε μισή μέρα. Μόνο και μόνο να μπεις λίγο στο κεφάλι μου 5 λεπτά με τις σκέψεις μου να κάνουν το γνωστό συνειρμικό τους πανηγύρι, ζαλίστηκες” σκεφτόμουν. “Έκρυψα” την ανασφάλειά μου με χαμόγελο όπως κάνω κάθε φορά που αγχώνομαι, τα παίρνω ή στεναχωριέμαι.

Την έκρυψα.

Δεν την αντιμετώπισα.

Έφυγα προβληματισμένη.

Το ίδιο βράδυ στο μετρό, στην τετράδα καθισμάτων που κάθισα, βρίσκονταν δύο άντρες υπάλληλοι του δήμου και μια τραβεστί (true story έτσι για να έχω δουλειά να γράφω). Περιεργάστηκα την τραβεστί. Ωραιοτάτη. Σου ξεκαθαρίζω ότι είμαι υπέρ της ελευθερίας και δεν κρίνω τις επιλογές των άλλων ανθρώπων ίσα ίσα είμαι υπέρμαχος του ότι ο καθένας ας κάνει ότι θέλει στην ζωή του αρκεί να είναι ευτυχισμένος. Γιατί αν είσαι ευτυχισμένος προκαλείς την ευτυχία στους άλλους μόνο και μόνο που δεν είσαι μίζερος άνθρωπος. Άρχισα να σκέφτομαι πόσους ρόλους στην ζωή μας φοβηθήκαμε ότι δεν θα τους παίζαμε καλά και γιαυτό προτιμήσαμε να παίξουμε μια καλύτερη ιδεατή εκδοχή του εαυτού μας.

Ξανασκέφτηκα πως θα ήταν αν στην ζωή μου μπορούσα να παίξω και να ξαναπαίξω την ίδια σκηνή, μέχρι να πω τα σωστά λόγια και να έχω τις σωστές αντιδράσεις σε διάφορες-πολλές-καταστάσεις στις οποίες τα έχω κάνει shit σκατά. Αν δηλαδή την ώρα που κάνω σαρδάμ στο πρώτο ραντεβού ή πετάξω χαζό αστείο με τσιριχτή φωνή ας πούμε, (κάτι που παθαίνω πάντα όταν μου αρέσει κάποιος- i can’t help it) έλεγα “Μισό μισό λεπτό! Πάμε πάλι!” και γινόταν. Ή αν όσες φορές έχω αντιδράσει εν θερμώ- καθότι ατίθαση εκ πεποιθήσεως – μπορούσα να πω “Ώπα παιδιά… εδώ βγήκα πολύ bitch πάμε πάλι”. Αν μπορούσα να είμαι πάντα όπως όταν είμαι στην δουλειά μου, γεμάτη αυτοπεποίθηση με αποτέλεσμα να μην μου φέρνει κανείς αντίρρηση γιατί πολύ απλά έτσι του βγαίνει. Ή σε όλους τους έρωτες τους περαστικούς, να μπορούσα να πω “Α όχι… δεν μου αρέσει έτσι όπως καταλήγει το σενάριο αυτό. Όχι, παιδιά, ευχαριστώ πολύ αλλά δεν μου ταιριάζει αυτός ο ρόλος, πολλά χαρτομάντηλα και σοκολάτες στο τέλος του σεναρίου, άστο, πάω για δοκιμαστικό σε άλλο έργο”.

Πόσο φανταστικό θα ήταν αυτό!

Μετά σκέφτηκα ότι τόσες φορές που έχω φάει τα μούτρα μου, δεν τα έφαγα και τσάμπα. Δηλαδή μετά το ίδιο λάθος για τρίτη φορά (έτσι γιατί πρέπει να το εμπεδώσω) δεν το ξανακάνω. Για παράδειγμα… έχω μάθει να αναγνωρίζω τους άνδρες- players από το πρώτο λεπτό και τους ξεκόβω το φλερτ από την αρχή μιας και δεν είμαι τρόπαιο κανενός.Τους κρατάω σε φιλική απόσταση και έτσι έχω πάντα την κατάλληλη παρέα για να πάω στα πιο in στέκια, γιατί οι άνδρες players αν ξέρουν κάτι πολύ καλά εκτός από το πως να ρίξουν μια γυναίκα, είναι το πως να διασκεδάζουν. Έχω μάθει ότι όποτε αντιδρώ εν θερμώ καίω επαφές και γνωριμίες, όποτε αντιδρώ εγωιστικά μετά το μετανιώνω, όποτε παλεύω να διώξω μια σκέψη πετυχαίνω ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα και όποτε δεν είμαι ο εαυτός μου… εκτός του ότι χάνω όλη την πλάκα είναι σαν να ακυρώνω όλο το παρελθόν και οτιδήποτε με διαμόρφωσε μέσα από αυτό.

Την επόμενη μέρα τα πράγματα ήταν καλύτερα. Σκέφτηκα ότι αν είμαι real, τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε λάθος ακόμη και αν κάνω λάθος. Όχι μόνο γιατί είχα επαγγελματίες δίπλα μου. Αλλά γιατί είχα το πιο δυνατό μου χαρτί στα χέρια μου… εμένα. 😉

Τείνω να καταλήξω ότι μάλλον τελικά δεν είμαι από τους ανθρώπους που συμφιλιώνονται με τους δαίμονες τους.

Μάλλον είμαι από εκείνους που τους υποτάσσουν.