Έχετε παρατηρήσει και εσείς ότι μετά από κάποια ηλικία και μετά τα παιδιά μας ξαφνικά αλλάζουν; Από γεμάτα ενθουσιασμό και λαχτάρα για κάθε μας κουβέντα, γίνονται αντιδραστικά, λιγάκι αδιάφορα και ίσως απότομα απέναντί μας;
Ποια είναι αυτή η ηλικία;
Μία μαμά 3 παιδιών έχει την απάντηση και είναι εκείνη που όλοι – πιθανότατα – υποψιαζόμαστε: Τα 12 έτη είναι η κρίσιμη ηλικία που… αλλάζουν όλα.
Πώς έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα; Διαβάστε την ιστορία της και θα καταλάβετε…
«Το μικρότερο παιδί μου έγινε 12 πριν λίγο καιρό. Όσο περίμενα τα γενέθλιά του έψαχνα τα σημάδια της αλλαγής, που είχα παρατηρήσει στα μεγαλύτερα αδέρφια του σε αυτή την ηλικία.
Και τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου λίγο πριν γίνουν 12 ετών μεταμορφώθηκαν σε ανθρώπους που δύσκολα αναγνώριζα.
Δεν μου μιλούσαν πια για την ζωή τους, δεν ήθελαν να πηγαίνουμε βόλτες παρέα, κλείνονταν με τις ώρες στο δωμάτιό τους, δεν ενδιαφέρονταν για τους γύρω τους, μου μιλούσαν απότομα, απαντούσαν μονολεκτικά σε ό,τι τους ρωτούσα και ήθελαν να είναι διαρκώς με τους φίλους τους.
Αναρωτιόμουν…
τι τους συνέβη. Μήπως είχαν κατάθλιψη; Ήταν φυσιολογικά όλα αυτά; Πώς έγιναν τα παιδιά μου τόσο αχάριστα; Αυτό τους έμαθα;
Ευτυχώς, συνομιλώντας με πολλές άλλες μαμάδες κατάλαβα ότι και εκείνες το είχαν ζήσει και ήξεραν: Τα 12 είναι η ηλικία που αλλάζουν όλα.
Σύμφωνα, μάλιστα, με την μαμά μου και σε μένα το ίδιο συνέβη. Ξαφνικά η κοινωνική μου ζωή ήταν πιο σημαντική. Δεν ήθελα η μαμά μου να μου μιλά σε δημόσιους χώρους ή να πηγαίνω βόλτες μαζί της. Πίστευα ότι οι γονείς μου είναι… χαζοί και εγώ ήξερα τα πάντα για τη ζωή!
Πότε άρχισαν να συμβαίνουν όλα αυτά; Μαντέψτε… Όταν έγινα 12!
Ο μικρός μου γιος, ωστόσο, δεν παρουσίαζε κανένα τέτοιο σημάδι ακόμα και μετά την ημέρα των γενεθλίων του. Δεν ήθελε μεγάλο πάρτι με φίλους. Προτιμούσε να έρθουν στο σπίτι τα ξαδέρφια του και οι παππούδες του και να σβήσουμε όλοι μαζί την τούρτα. Για δώρο μου ζήτησε ένα μικρό τηλεσκόπιο και ήρθε μαζί μου στο εμπορικό για να ψωνίσουμε τα απαραίτητα για την γιορτή στο σπίτι.
Ένιωθα μέσα μου τόση μεγάλη την ελπίδα ότι δεν θα συμβεί αυτή η τρομερή αλλαγή που μπορεί να τη μύριζαν οι γύρω μου! Ίσως φαινόταν στα μάτια μου, στο πρόσωπό μου. Τα δωδέκατα γενέθλιά του πέρασαν και ο μικρός ήθελε ακόμα να μου μιλά και να με αγκαλιάζει. Ήμουν πολύ χαρούμενη. Σκεφτόμουν: “Έτσι θα είναι τα 12 γι’ αυτόν!” και το πίστευα.
Ώσπου μέσα σε ένα βράδυ όλα άλλαξαν. Ο μικρός ήθελε να μείνει μόνος στο δωμάτιο και όχι να καθίσει μαζί μας να δούμε μαζί ταινία. Τον ενοχλούσε σχεδόν κάθε ερώτηση που έκανα και απαντούσε σε όλα μονολεκτικά, βαρετά και απότομα!
Κάποτε τα παιδιά μου ήταν κολλημένα πάνω μου. Δεν μπορούσαν να μείνουν λεπτό μακριά μου και το να μου λένε πια ότι θέλουν να μείνουν μόνα μου φαίνεται… εξωφρενικό.
Μάλιστα, υπήρχε μια περίοδος που παρακαλούσα να μείνω για λίγο μόνη, να φάω ένα παγωτό χωρίς να με διακόψουν ή να μην μαζεύω από το πάτωμα τα χιλιάδες παιχνίδια τους.
Αλλά τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται 12 και σου ζητούν να μείνουν μόνα. Τίποτα από όλα αυτά δεν μοιάζει φυσιολογικό στο μυαλό μιας μαμάς.
Σας μισώ, 12 χρόνια!
Μου λείπουν τα παιδιά μου. Μου λείπει η λαχτάρα τους, ο ενθουσιασμός τους, η ανυπομονησία τους. Θα έδινα τα πάντα για να τα δω να τρέχουν πάνω κάτω στο σπίτι επειδή θα πηγαίναμε όλοι μαζί βόλτα στον παιδότοπο.
Θέλω να μείνω ξάγρυπνη επειδή κάτι είναι κάτι από το κρεβάτι τους. Δεν θέλω να μένω ξύπνια επειδή ανησυχώ για τα νεύρα και τα θλιμμένα πρόσωπά τους μετά το σχολείο.
Τα 12 χρόνια έχουν έναν τρόπο να βγάζουν από τα παιδιά την παιδικότητά τους.
Τα 12 χρόνια είναι μοναχικά, μπερδεύουν και μοιάζει να ζητούν από τα παιδιά να αλλάξουν ενώ δεν είναι έτοιμα.
Τα 12 χρόνια σε αναγκάζουν να μάθεις να είσαι γονιός με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο!
Το ένα πράγμα που βλέπω, όμως, στα μεγάλα μου παιδιά, που θα γίνουν 16 και 14 αντίστοιχα φέτος, με χαροποιεί: Γίνονται ξανά όπως παλιά!
Μου μιλούν περισσότερο – χωρίς να τους κάνω εγώ ερωτήσεις για τη ζωή τους. Με αγκαλιάζουν επειδή το θέλουν. Ανοίγουν πιο συχνά τα δωμάτιά τους και οι αλλαγές στη διάθεσή τους είναι πιο ελεγχόμενες.
Πέρασαν περίπου 5 χρόνια για να “ξαναβρώ” τα παιδιά μου και θα μου λείψει πολύ ο μικρός μου όσο θα “περιπλανιέται” στα επόμενα χρόνια, αλλά ξέρει ότι θα είμαι εκεί να τον περιμένω στην άλλη όχθη.
Αν, λοιπόν, είστε γονείς με παιδιά που πλησιάζουν την ηλικία των 12 και αναρωτιέστε πότε θα συμβεί η τρομερή αυτή αλλαγή, σας εγγυώμαι θα συμβεί και σας υπόσχομαι ότι τα πράγματα πρόκειται να γίνουν καλύτερα!
Στο μεταξύ, προσπαθήστε πολύ να μην παίρνετε προσωπικά όσα γίνονται. Κάντε ό,τι νιώθετε σωστό ως γονείς και αν επιτρέψτε στον εαυτό σας να φάει αυτό το παγωτό, ακόμα κι αν το παιδί σας δεν θέλει να μοιραστείτε αυτή τη στιγμή. Έτσι κατάφερα εγώ να επιβιώσω μέχρι σήμερα…»
