Το φθινόπωρο μπήκε για τα καλά κι εμείς εδώ ψηλά το νιώσαμε στο πετσί μας, γιατί το κρύο θρονιάστηκε για λίγες μέρες και δεν έλεγε να δώσει τη θέση του σε τίποτε άλλο! Και επειδή το στραβό δεν έρχεται ποτέ μόνο του, έφερε μαζί του κι ένα βοριαδάκι και λίγη βροχούλα, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Ξέρω ξέρω, κάποιοι σκέφτεστε: “επιτέλους, εμένα μ’ αρέσει αυτός ο καιρός!”. Κι εμένα μ’ αρέσει, αλλά ούτε τις δουλειές μου πρόλαβα να τελειώσω, ούτε και να προετοιμαστούμε για το κρύο! Το μεγάλο και πονεμένο θέμα της θέρμανσης εκκρεμεί -ακόμα- για φέτος, οπότε το κρύο μπορεί να περιμένει παρακαλώ!

Εκτός αυτού, κρυολόγησαν οι άντρες του σπιτιού – που δεν είναι λίγοι- και τρέχω να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα…

Αλλά ως εδώ η μουρμούρα!

Παρά το χαμό λοιπόν, εγώ βρήκα χρόνο να στολίσω και την είσοδο του σπιτιού μας. Ε, πως να το κάνουμε, να χτυπάς το κουδούνι και να μην έχει η πόρτα στεφάνι; Ξύλα μπορεί να μην έχουμε, αλλά έχουμε στεφάνι (θυμήθηκα μια αγαπημένη φίλη που μου λέει συνέχεια: “βρακί δεν έχει ο κ…ς μας, γαρύφαλο στ’ αυτί μας”! Με το συμπάθειο, ε; χοχο).

Πήρα λοιπόν το στεφάνι από φελιζόλ, πήρα και τη λινάτσα, πήρα και τα ξερά φύλλα που είχα από πέρυσι ακόμα, λίγες κορδέλες και καρφίτσες και έτοιμο.

Φυσικά δεν παρέλειψα ν’ αγοράσω και φέτος μικρές έρικες, που τους έχω αδυναμία όταν φθινοπωριάζει. Κάρφωσα σε κάτι ξύλα που είχα και δυο πολύ μικρά μήλα (το γαρύφαλο που λέγαμε και παραπάνω…) και έτοιμο το καλωσόρισμα.

Και αφού τα είπα και ξέσκασα, πρέπει να σας αφήσω φίλοι μου αγαπημένοι, γιατί καλή η διακόσμηση, αλλά έχω και κάτι κουρτίνες για σιδέρωμα…