“Αυτό που ζητώ μόνο, είναι μια ανάμνηση” είπε κάποιες σκηνές πριν τον θάνατό του, στην αγαπημένη του ο αυτοκτονημένος πρωταγωνιστής της θεατρικής παράστασης “Η ιστορία 2 πόλεων”. Και εκεί που ήμουν τρομερά χαλαρή και απολάμβανα το έργο, ξαφνικά ένας κόμπος στο λαιμό να με πνίγει. Χωρίς καμία προειδοποίηση ένα αγενέστατο δάκρυ πάλευε να βγει. “Όχι ρε γαμώτο. Μην κλάψεις τώρα. Ντροπή Αλεξία. Ντροπή”. Μετά θυμήθηκα οτι δεν φορούσα αδιάβροχη μάσκαρα εκείνη την ημέρα και η παράκληση έγινε προσταγή “Δεν θα κλάψεις τώρα Αλεξία. Να, φάε μια σοκολάτα από το κυλικείο” (ναι σιγά που δεν θα έβρισκα δικαιολογία να το κάνω).[wp_ad_camp_4]Άρχισα να αναθεματίζω την ώρα και την στιγμή στην φίλη που με τραβολόγησε να δω την πρεμιέρα. Το κέρατό μου, λες και δεν μπορούσα άμα ήθελα να κάτσω σπίτι μου να κλάψω με την ησυχία μου αγκαλιά με σκυλιά, σοκολατάκια, χαρτομάντηλα και τα λοιπά μέσα στις άνετες αντιερωτικές πυτζάμες μου. Έπρεπε να το κάνω με κοινό. Στα διάλα.
Παρόλα αυτά μου αναγνωρίζω ότι οι τελευταίες εβδομάδες ήταν ένα πολλαπλό crash test και γενικώς αφορμές έψαχνα να τα μπήξω από την κούραση και όχι καθόλου δεν με πειράζει, μου το συγχωρώ να ξέρετε. Τον Παναγιώτη Μπουγιούρη δηλαδή που βρισκόταν παραδίπλα δεν τον πείραξε.
Για κάποιο λόγο άρχισα να σκέφτομαι-δεν ξέρω μπορεί και να φταίει και η σοκολάτα- τους λόγους που με οδήγησαν στο στιγμιαίο συναισθηματικό ολίσθημα. Στο μυαλό μου τριγύριζαν οι τελευταίες εβδομάδες στο γραφείο όπου πήγαινα στις 9 το πρωί και έφευγα 11 το βράδυ με ένα περιβάλλον ιδιαιτέρως εχθρικό και ανταγωνιστικό όχι μόνο εσωτερικά αλλά και από εξωτερικούς παράγοντες. Η μικρή Αλεξία είχε να αντιμετωπίσει τους καλύτερους marketeers από την απέναντι πλευρά. Η μικρή Αλεξία έπρεπε να μεγαλώσει. Και να τα διαγράψει όλα όσα μέχρι σήμερα έκανε. Να αγνοήσει τους φόβους αποτυχίας, να αγνοήσει τον ψυχολογικό πόλεμο που γινόταν στα εντός και εκτός του γραφείου. Να αποστασιοποιηθεί συναισθηματικά για να μπορέσει να δουλέψει αποδοτικά. Και όπως και έγινε. Η μικρή Αλεξία ξαφνικά… άρχισε να… μην μου πεις…. μεγαλώνει.
……….;!
Και ξαφνικά για κάποιο λόγο το τοπίο άρχισε σταδιακά να ξεκαθαρίζει. Όχι μόνο για τον επαγγελματικό τομέα αλλά και το παρελθόν και το “εγώ” μου.
Θυμάμαι ένας τύπος μου είχε πει ότι όταν μεγαλώσω θα καταλάβω. Εγώ νόμιζα ηλικιακά. Στην πορεία κατάλαβα ότι εννοούσε συναισθηματικά. Και όχι, δεν εννοώ αυτό που νομίζεις. Διαπίστωσα ότι με το να δινόμαστε συναισθηματικά- πόσο μάλλον άνευ όρων- σε δουλειά, σχέση, φιλίες, ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό πολλές φορές, μας κάνει να παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά και ταυτόχρονα ακριβώς το αντίθετο. Εννοώ πως δεν παίρνεις τον εαυτό σου τόσο σοβαρά ώστε να του έχεις εμπιστοσύνη χωρίς να εξαρτάσαι από την συναισθηματική επιβεβαίωση και την αμοιβαία ανταπόκριση συναισθημάτων από την άλλη πλευρά (όποια και αν είναι αυτή) και ταυτόχρονα τον παίρνεις τόσο σοβαρά ώστε το να μην υπάρχει το αμοιβαίο ή το προσδοκώμενο από την άλλη πλευρά να πρέπει να θιχτείς ως άνθρωπος, ως γυναίκα ή ως επαγγελματίας. Και έτσι δεν προστατεύουμε τον εαυτό μας. Από εμάς.
Και ξέρεις κάτι; Έτσι χάνεις όλη την πλάκα. Και να ξέρεις και κάτι άλλο που διαπίστωσα. Αν είσαι πιο χαλαρή με τον εαυτό σου γενικότερα, το αποτέλεσμα είναι πάντα αυτό που θες.
Και κάτι τελευταίο-όχι και τόσο- άσχετο: Αν αρχίσει τα “πιέζομαι” έχει ήδη περάσει στο μυαλό του στην επόμενη, οπότε μην το παλεύεις, προχώρα παρακάτω. 😉
Χμ και Χμ.
Ναι χάνοντας μια σχέση, μια δουλειά, μια φιλία, μαθαίνεις πως να μην χάσεις την επόμενη. Ok! I can live with that!
😉
Συνεχίζεται…
Alexia Zaradouka
Public Relations and Communication
![[wp_ad_camp_4]](https://www.modernmoms.gr/wp-content/uploads/2014/02/handmadebymamyStrawberryjello1.jpg){kind=link}