Απόψε με έπιασε μια γλυκιά νοσταλγία. Θυμήθηκα γειτόνους που έφυγαν στο εξωτερικό και δεν ξαναγύρισαν μέχρι σήμερα. Φίλες που έφυγαν μα τελικά επέστρεψαν γιατί δεν τα κατάφεραν μακριά. Ανθρώπους που λέγαν με μεγάλη ευκολία: “Μα καλά πώς ζείτε εδώ;”
Δεν ήθελα…
Απαντούσα όμως πάντοτε σε κάθε σχόλιο ή αναφορά που έμοιαζε σνομπ ή υποτιμητική για τον τόπο μου.
Το “εκεί” σας μπορεί να μην είναι καλύτερο απο το “εδώ” μας ή έστω να είναι το ίδιο καλό!
Πολλοί εύχονται να φύγουν απο εδώ μια μέρα. Εγώ θέλω να μείνω. <3
Αφήνω τους παρακάτω συγκλονιστικούς στίχους της Σώτιας Τσώτου να σας ταξιδέψουν στην όμορφη Αθήνα όλων μας…
και δέντρου σκιά δε θα βρεις
μεγάλη ιστορία προγόνοι σπουδαίοι
λυχνάρι και τάφος της γης
Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ
Ξέρω μια πόλη στη νέα Σαχάρα
μια έρημο όλο μπετό
οι ξένοι οι στόλοι λαθραία τσιγάρα
παιδιά που δεν ξέρουν κρυφτό
Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ
Ξέρω μια πόλη στη γη της Αβύσσου
κουρσάρων κι ανέμων νησί
στης Πλάκας τους δρόμους πουλάς το κορμί σου
για ένα ποτήρι κρασί
Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ
ΑΘΗΝΑ Στίχοι: Σώτια Τσώτου Μουσική: Χρήστος Γκάρτζος
