Της δημοσιογράφου Ελένης Χολέβα
Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μας εάν δεν σκεφτόμασταν την γνώμη των άλλων; Ισως διαφορετική, σίγουρα πολύ καλύτερη. Η αγάπη είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Αρκεί να αφήσεις τον εαυτό σου να την δώσει και να την δεχτεί.
Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν μαθαίνοντας ότι γεννήθηκαν από αυτήν. Παιδιά όχι μόνο από την Ελλάδα, από κάθε γωνιά του κόσμου.
Η γενναιοδωρία είναι πιο δυνατή από την εγκατάλειψη και αυτό μας μαθαίνει, μεταξύ άλλων, η ιστορία του Σάκη Μπασδέκη
και της Μάρας Νεστορίδου. Μια ιστορία που η δημοσιογράφος, Ελένη Χολέβα, κατέγραψε και ξετύλιξε με αγάπη στον ιστότοπο trikalakids.gr. H δημοσιογράφος συνάντησε ένα ζευγάρι που μένει στην Αγρελιά Τρικάλων και υιοθέτησε δύο παιδιά από την Αιθιοπία. Η ιστορία είναι ένα παραμύθι με εμπόδια και δυσκολίες και ένα ευτυχισμένο τέλος που δείχνει ότι η αγάπη όλα τα μπορεί και λύνει κάθε πρόβλημα.
Η δημοσιογράφος στο άρθρο της επισημαίνει χαρακτηριστικά:
Τους συνάντησα πριν καιρό. Η πρώτη επαφή ήταν στο χώρο αναμονής ενός ιατρείου στα Τρίκαλα. Ανάμεσα σε αγωνίες μητέρων για τις επίμονες ιώσεις της εποχής. Θυμάμαι που μέσα σε αυτή την αγωνία μια μανούλα, πάντα με το χαμόγελο της αγάπης στα χείλη της, ακολουθούσε μια ανήσυχη μικρή, επίσης χαμογελαστή. Ήταν σαν σοκολατάκι ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδάκια. Για τη μικρή πόλη ήταν μια εικόνα που δεν προκαλούσε σοκ, αλλά «μπουκίτσα» για σκέψη. Η Μάρα Νεστορίδου και η μικρή που έτρεχε χαρούμενη με 38 πυρετό ταυτόχρονα, ήταν η μικρή Κατερίνα. Στα βλέμματα απορίας και περιέργειας η Μάρα ήταν σαφής, η Κατερίνα ήταν υιοθετημένη ερχόμενη στα αγκαλιά της από την Αιθιοπία. Μαζί με αυτή και ο Γιώργος, αδέρφια μιας συνειδητής επιλογής αγάπης. Μετά από αρκετό καιρό συναντηθήκαμε για τις ανάγκες ενός ρεπορτάζ, σε ένα καφέ. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αυτή η συνάντηση ήταν περισσότερο μια έκφραση θαυμασμού από μέρους μου παρά μια συνέντευξη. Δεν χρειαζόταν στην ουσία καμία σύσταση, καμία εξήγηση για το πώς κυλούσε η ζωή τους. Αν γνωρίσει κανείς τα δυο παιδιά, αν γνωρίσει κανείς και τους δύο αυτούς γονείς θα καταλάβει ότι δεν χρειάζεται καμία επεξήγηση μιας και όλα τα έλυσε η αγάπη. Εκείνη που καταργεί τα σύνορα της κτητικότητας, που υπερβαίνει τα σύνορα του σώματος ως αρχή της γέννησης. Όλα αυτά φαίνονται σε κάθε χαμόγελο των παιδιών, σε κάθε λέξη που λέει το ζευγάρι για τη ζωή τους. Μιλώντας για τις πρώτες στιγμές της απόφασής τους, λένε ότι ήταν κοινή και ακαριαία. Ένα σχετικό άκουσμα σε φιλική κουβέντα, και αμέσως η ίδια σκέψη έγινε απόφαση τόσο στη Μάρα όσο και στο Σάκη. Αμέσως ξεκίνησαν τις διαδικασίες. Αν νομίζει ο οποιοσδήποτε ότι είναι κάτι εύκολο κάνει λάθος. Ο δρόμος της αγκαλιάς περνά μέσα από μήνες αναμονής, υπηρεσίες, ΜΚΟ, προξενεία, διακρατικές συμφωνίες. Εννέα μήνες μετά, έπειτα από πιέσεις, αγωνίες, κάποιους στο πλευρό τους και κάποιες υπηρεσίες χωρίς διάθεση για εξυπηρέτηση, αρκετά χρήματα για τις ανάγκες των διαδικασιών, έφτασαν στην αγκαλιά της Μάρα με επιβαρυμένη υγεία και τα δύο τότε βρέφη. «Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή που φτάσαμε στο αεροδρόμιο, με δύο παιδιά αγκαλιά με ανεμοβλογιά ο μικρός. Συγγενείς να περιμένουν ένας ευχάριστος χαμός» μας λέει η Μάρα. Ο Σάκης κάθε φορά που θυμάται τη στιγμή εκείνη συγκινείται.
«Στην αρχή όταν το είχαμε ανακοινώσει, όλοι ήταν μεν συγκρατημένοι στις αντιδράσεις τους αλλά σίγουρα ήταν ένα σοκ που δεν μπορούσαν να το κρύψουν. Τελικά όμως όλα έγιναν σαν παραμύθι. «Οι περισσότεροι σκέφτονται τη γνώμη των άλλων. Αν θα έπρεπε να τους συμβουλέψω κάτι είναι να μη το κάνουν. Στο τέλος μένεις μόνο εσύ. Μόνο το ζευγάρι και τα παιδιά. Κανείς άλλος. Η απόφαση είναι δική μας. Τέλος».
Η νέα ζωή, το παραμύθι ξεκινά στη Θεσσαλονίκη, όμως καταλήγει σε ένα χωριό, εδώ στο νομό Τρικάλων, την Αγρελιά, από όπου κατάγεται ο Σάκης. Μέσα σε όλες τις αγωνίες, από τις πιο ισχυρές είναι ο κοινωνικός ρατσισμός. Στην περιοχή μας, οι όποιες αντιδράσεις έχουν να κάνουν κυρίως με την περιέργεια που γεννά η πρώτη επαφή. Όμως, ευτυχώς, η τοπική κοινωνία όσο κι αν φαίνεται συντηρητική, ανοίγει πιο εύκολα αγκαλιά. Έτσι και έγινε. Τα δυο παιδιά έχουν γίνει εγγόνια όλων των ηλικιωμένων κατοίκων! Η υποδοχή ήταν τέτοια που έμοιαζε με γιορτή. Η χαρά, η ανθρώπινη επαφή, ιστορίες που δείχνουν ότι ο κόσμος αλλάζει όταν ανοίγει την καρδιά του. «Ο Γιώργος για παράδειγμα είναι ο πιο αγαπημένος θαμώνας του καφενείου όπου συχνάζει με τον παππού του. Όλοι τους συμπεριφέρονται σαν να ήταν δικά τους εγγόνια. Είναι πραγματικά υπέροχο να το ζεις» λέει η Μάρα, που δεν στέκεται σε μερικά περίεργα βλέμματα όταν κάνει τη βόλτα της με τα παιδιά στους δρόμους της πόλης. Κι όλα αυτά ενώ ένα τρίτο παιδί, ένα αδερφάκι για την Κατερίνα και το Γιώργο γεννήθηκε με βιολογικούς γονείς τη Μάρα και τον Σάκη. Τίποτα όμως δεν σημαίνει αυτό. Η αγάπη για το παιδί δεν έχει να κάνει με την περίοδο της εγκυμοσύνης, αλλά με την περίοδο που αφήνεις την ψυχή σου να γνωρίσει το θαύμα της ζωής. Κάθε παιδί είναι ένα θαύμα. «Σίγουρα, η εγκυμοσύνη επειδή ήρθε χωρίς να το περιμένουμε, ήταν ένα σοκ για εμάς. Ειδικά για το Σάκη. Στα παιδιά γέννησε περισσότερο την ανησυχία για μένα, για το πόσο με ταλαιπωρούσε το μωράκι στην κοιλίτσα. Αλλά όλα πήγαν καλά στο τέλος».
