Της Ματίνας Ιατροπούλου
Στάθηκε μπροστά σε δύο δρόμους και του είπαν να διαλέξει τη ζωή του.
Στον ένα δρόμο…
είδε την πιο όμορφη ευθεία, να λάμπει κάτω από την ευλογία μιας γενναιόδωρης φύσης. Στον άλλο, ένα μονοπάτι απόκρημνο, ξεχασμένο και θαμμένο στη σιωπή του.
Και τότε, κόπηκε στα δυό.
Το σώμα του πήρε τον πρώτο δρόμο και η ψυχή τον δεύτερο, για ένα ταξίδι που στο τέλος θα τους έφερνε ξανά μαζί.
Πέρασαν χρόνια πριν οι δρόμοι αυτοί να φτάσουν σε διασταύρωση. Πολλές δεκαετίες μετά, τα κομμάτια του συναντήθηκαν.
Το σώμα είχε ζήσει μια ζωή τόσο απαράλλαχτη, όσο κι η ευθεία που είχε βαδίσει. Χωρίς ποτέ να χρειαστεί ν’ αλλάξει ρότα, είχε μαραθεί αργά δίχως να βρίσκει την ουσία. Οι άνθρωποι που το αγάπησαν ήταν κούφιοι, καρφωμένοι στην επιφάνεια των πραγμάτων.
Κοίταξε την ψυχή προσεκτικά. Και τελικά, γονάτισε μπροστά της.
Ήταν η ουσία που έψαχνε.
Γιατί εκείνη ήταν ο αληθινός πολεμιστής. Ήταν ένας πίνακας γεμάτος εικόνες, ένας στρόβιλος δύναμης με δική του λάμψη.
Τα ηλιοκάματα πάνω της, ήταν οι μάχες που είχε κερδίσει.
‘’Μπορείς να φύγεις τώρα’’, είπε στο σώμα.
‘’Ο δικός μου ο δρόμος ήταν πάντοτε άλλος. Όσο εύθραυστη κι αν είναι η δική σου μοίρα, εγώ ποτέ δε θα πεθάνω’’.
