Πριν λίγες μέρες αποφάσισα να φτιάξω κάτι άκρως ανοιξιάτικο και πολύ πολύ κοριτσίστικο!
Ε ναι, με τόσους άντρες μέσα στο σπίτι, έχω πάντα την ανάγκη από λίγο ροζ, φουξ, λιλά κλπ
Είχα λοιπόν μια ιδέα και για την ολοκλήρωσή της χρειάστηκε να φτιάξω ζαχαρωτά λουλουδάκια.
Η συνταγή πανεύκολη, του Σ. Παρλιάρου:
Χτυπάμε καλά 200-210 γρ άχνη με ένα ασπράδι ενός μέτριου αυγού και δημιουργούμε έτσι μια ζαχαρόπαστα. Αν θέλουμε τη χρωματίζουμε με χρώματα ζαχαροπλαστικής.
Εγώ βέβαια, επειδή ήθελα τα λουλουδάκια να είναι πιο σκληρά και σταθερά, έριξα περισσότερη άχνη, μέχρι ν’ αποκτήσει η ζαχαρόπαστα την πυκνότητα και υφή που επιθυμούσα.
Έπειτα άλειψα τα χέρια μου με λίίίγο βιτάμ, για να μπορέσω να την δουλέψω καλύτερα, άπλωσα λίγη άχνη στον πάγκο και με τον πλάστη την άνοιξα σαν ζυμάρι. Έκοψα με μικρά κουπάτ τα λουλουδάκια και τα στόλισα με χρωματιστά κας κας (τα συγκεκριμένα κουπάτ μου τα δωρίσανε, αλλά θα βρείτε παρόμοια στο cookshop και γενικότερα σε καταστήματα με είδη ζαχαροπλαστικής).
Τα άπλωσα επάνω σε λαδόκολλα και την επόμενη μέρα είχαν στεγνώσει και σκληρύνει.
Το επόμενο βήμα ήταν να χρωματίσω λίγο ινδοκάρυδο με πράσινο (υγρό) χρώμα. Επειδή όμως δεν είχα πράσινο, έριξα κίτρινο και μπλε που έδωσαν το ίδιο αποτέλεσμα.
Τέλος πήρα σύρμα (π.χ. από Jumbo), πάλι σε πράσινο χρώμα, για να σχηματίσω τα κοτσάνια των λουλουδιών, τα οποία σταθεροποίησα με λίγη λιωμένη κουβερτούρα (μπορεί κανείς να τα καρφώσει και μέσα στα λουλουδάκια πριν αυτά στεγνώσουν).
Η συνέχεια απλούστατη.
Έφτιαξα ένα κέικ – το αγαπημένο μας είναι με άρωμα πορτοκαλιού.
Έλιωσα κουβερτούρα σε μπεν μαρί και την έριξα από πάνω.
Πασπάλισα με το πράσινο ινδοκάρυδο, ώστε να μοιάζει με γρασίδι.
Άφησα να κρυώσει λίγο η κουβερτούρα κι έπειτα άρχισα να σταθεροποιώ επάνω της τα λουλούδια.
Κάρφωσα και αυτά που ήταν σταθεροποιημένα στο σύρμα.
Κι έτσι εύκολα ένα απλό κέικ μετατράπηκε σε μια μικρή ανοιξιάτικη όαση!
Και το αγαπημένο μας κέικ, δεν έχει πια τίποτα να ζηλέψει από μια εντυπωσιακή τούρτα.
Το αντίθετο μάλιστα! Μπορεί να είναι και light ή νηστίσιμο και… γιατί όχι, να στηθεί σε ένα πάρτι γενεθλίων πλάι στα υπόλοιπα γλυκά.
Και μπορεί να ήταν κοριτσίστικο, αλλά τα αγόρια το τίμησαν και με το παραπάνω!
Άλλωστε ο Φαίδωνας το είπε: “είναι το πιο όμορφο κέικ που έχω δει ποτέ μου!”.
Αχ μωρέ το αγόρι μου, ξέρει καλά να καλοπιάνει την μανούλα…
Πολλά φιλιά!
Λίτσα
