Μια μανούλα που μοιράζεται μαζί μας την ιστορία της και τον πόνο που την οδήγησε να “απαρνηθεί” την χώρα της!
Ο Γολγοθάς της σε λίγες γραμμές!
Θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία της και αυτό είναι σεβαστό..
Η ζωή μου όσο την θυμάμαι ήταν ένα μόνιμο πήγαινε έλα στην Ελλάδα Γερμανία.Έζησα κάποια χρόνια και στην Ελλάδα αλλά κάποια χρόνια και στην Γερμανία.Μου λέγανε πως εκτιμάς πραγματικά κάτι μόνο όταν το χάσεις.Εγώ λοιπόν ποτέ δεν εκτίμησα όσα είχαμε φτιάξει με τους γονείς μου εδώ στη Γερμανία.Θυμάμαι στο Λύκειο ομογενών που φοιτούσα μετρούσαμε με τα παιδιά τους μήνες για να επιστρέψουμε στην ΠΑΤΡΙΔΑ μας.Τεράστιο λάθος η απόφαση εκείνη…..
Δεν την ήθελα την Γερμανία.Ένιωθα τότε πως επειδή δεν έχει νυχτερινή ζωή όπως στην Ελλάδα δεν είμαι καλά εκεί που ήμουν.
Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα ως ομογενής να δώσω τον δικό μου αγώνα με τις εξετάσεις ομογενών έκανα τα πάντα να περάσω στο πανεπιστήμιο που ποθούσα και τα κατάφερα….Ήταν για εμένα τότε η αρχή να φτιάξω μια ζωή που θα με κρατούσε μακριά από την Γερμανία.Θα το λέω μια ζωή πώς δεν εκτίμησα όσα είχα στην Γερμανία ως έφηβη….Δεν μπορώ να πω πως ως φοιτήτρια δεν πέρασα καλά αλλά αυτό ήταν για τα 2 πρώτα χρόνια.
Μέτα ένας ένας, άρχισαν να με απογοητεύουν οι άνθρωποι γύρω μου,με αποκορύφωμα ο άνθρωπος που επέλεξα για πατέρα του παιδιού μου….Δεν έμεινα για πολύ μαζί του…Του ξέφυγα γιατί κυριολεκτικά ζούσα σε μια φυλακή ψυχική αλλά και σωματική.
Από την μέρα που τον άφησα το μόνο που ήθελα ήταν να επιστρέψω στην χώρα που ποτέ δεν με πρόδωσαν οι άνθρωποί της.Στην χώρα που ότι και να γίνει δεν σου κλείνει την πόρτα όταν έχεις πραγματική ανάγκη και ως άνθρωπος δεν έχεις στον ήλιο μοίρα.
Η αναχώρηση μου από την Ελλάδα ήταν για εμένα τεράστια ψυχοφθόρα διαδικασία.Ένας μικρός Γολγοθάς.Βλέπεται,δεν αρκούσε μόνο να το αποφασίσω.Πάλευα να πάρω την άδεια και από τον πατέρα του γιου μου μιας και εκείνος δεν ήθελε να αποχωριστεί τον γιο του.Ένα γιο τον όποιο στα 3 χρόνια που έχουμε χωρίσει έχει δει μόνο 1 φόρα.Ένα γιο για τον οποίο δε πρόσφερε ούτε ένα γάλα.Στο σημείο αυτό θέλω να ζητήσω συγνώμη αν παρεκτρέπομαι λιγάκι από την όλη θεματολογία του μπλογκ.
Με τις 1000 απειλές για εξώδικα κατάφερα να πάρω το οκ για να βγάλω τον γιο μου από την Ελλάδα.Όχι επειδή ο κύριος ήθελε το κάλο του παιδιού άλλα δεν ήθελε να πάει στα δικαστήρια, για τον λόγο αυτό μου έδωσε άδεια.
Μόλις πάτησα Γερμανικό χώμα ειλικρινά ένιωσα άλλος άνθρωπος.Κάτι μέσα μου μου έλεγε πως πλέον τα πράγματα μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε.
Ζω σε μια χώρα που πλέον αποκαλώ πατρίδα μου γιατί με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και οικονομικά.Μια πατρίδα που ανέλαβε να κάνει εκείνο που ο πατέρας του παιδιού μου επί 3 χρόνια αρνήται να κάνει,να προσφέρει στο παιδί μου την οικονομική δυνατότητα να μη του λείπει τίποτα.Πολλοί είναι εκείνοι που με αποκαλούν εγωίστρια που δε θα πάω το παιδί μου φέτος στην Ελλάδα να κάνει διακοπές.
Και ρωτάω εγώ,γιατί να το κανώ;Ακούγετε σκληρό αλλά η Ελλάδα δεν είναι πατρίδα μου.
Αυτή είναι η δική μου ταπεινή ιστορία για το πώς πήρα την απόφαση να έρθω Γερμανία.
