Όταν πλησίαζε ο καιρός για να γεννήσω δοκιμάσαμε τα πάντα για να κυλήσουν όλα φυσιολογικά.
Όμως στις 42 εβδομάδες το μωρό μας δεν είχε έρθει ακόμη. Είχαμε κάποιες μικροεπιπλοκές αλλά οι γιατροί ήταν καθησυχαστικοί.
Όμως οι επόμενες 36 ώρες δεν ήταν και τόσο εύκολες. Η καρδιά του μωρού μου είχε αρχίσει να έχει αυξομειώσεις και το οξυγόνο του είχε μειωθεί επικίνδυνα.Τότε ο γιατρός μας είπε πως το μωρό έπρεπε να βγει αμέσως γιατί τίποτα δεν ήταν ασφαλές πια.
Αμέσως μια ομάδα νοσοκόμων, αναισθησιολόγων και γιατρών με ετοίμασε για το χειρουργείο…
Η εγχείρηση ήταν ανώδυνη και την θυμάμαι αμυδρά.Θυμάμαι να βγάζουν το μωρό μου και εγώ να μην μπορώ να αντιδράσω. Θυμάμαι που στην αρχή δεν έκλαψε και φοβήθηκα μήπως έχει κάτι. Όμως μετά από λίγο έκλαψε και ανέπνεε κανονικά και το δερματάκι του πήρα ένα ροζ χρώμα.
Η πρώτη επαφή με το παιδί μου δεν ήταν όπως την περίμενα αλλά δεν πειράζει. Μόλις συνήλθα μου έδωσαν το μωράκι μου να το αγκαλιάσω. Ήταν πανέμορφο!Ήταν το μωρό μου!
Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες οι νοσοκόμες πήραν το μωράκι μου.
Μετά από λίγο όταν έμεινα μόνη μου άρχισα να συνειδητοποιώ τι συνέβη.Δεν έζησα την γέννηση του παιδιού όπως σκεφτόμουν ότι θα την ζήσω. Δεν μπόρεσα να κρατήσω το μωρό μου στην αγκαλιά μου αμέσως. Έπρεπε να συνέλθω και μετά να το αγκαλιάσω. Αν είχα γεννήσει φυσιολογικά δεν θα είχα αυτά τα ράμματα στο σώμα μου.
Ε και;
Για εμένα η καισαρική μου ήταν ο φυσιολογικός τοκετός μου. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω δεν θα άλλαζα τίποτα.Θα γεννούσα με καισαρική όσες φορές και να χρειαστεί.
Δεν έχει καμία διαφορά η καισαρική από τον φυσιολογικό τοκετό. Σημασία έχει αυτή η μοναδική ζωή που θα φέρετε στον κόσμο…
