Την προηγούμενη εβδομάδα είδα την ταινία “Magic in the Moonlight” -αχ αχ- του Woody Allen.
Βασικά δεν είχα όρεξη για σινεμά. Το τηλεφώνημα όμως φίλου σκηνοθέτη τηλεοπτικών παραγωγών για να δούμε μαζί την ταινία ήταν πολύ δελεαστικό, μιας και θα άκουγα εύστοχα σκηνοθετικά σχόλια και παρατηρήσεις! Πόσο μάλλον όταν ανέφερε τις λέξεις “Θερινό Σινεμά” που δεν αξιώθηκα να πάω όλο το καλοκαίρι-δηλαδή δεν πρόλαβα στην κυριολεξία!
Βασικά … εγώ για τα γλυκά, τα ποπκόρν και την τεράστια κοακόλα πάω κινηματογράφο αλλά συγκράτησα τον ενθουσιασμό μου, μη με πει και γουρούνα, καταλαβαίνεις.
Η βραδιά ήταν δροσερή, είχαμε πάρει το ποτό μας, φυσούσε τόσο όσο για να μη ζεσταινόμαστε (μου θύμισε τις σύντομες φετινές διακοπές στην Πάρο και ένιωσα στιγμιαία λες και πίνω το ποτό μου στην Παροικιά) και παρά το γεγονός ότι από τα πρώτα 5 λεπτά της ταινίας, κατάλαβα ποιο θα ήταν το τέλος, ήταν απολαυστικότατη. Καυστικό χιούμορ, συνεχόμενη ροή, δεν κούραζε, φανταστικά τοπία και χρώματα και φυσικά ένα love story να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας.
Δεν θα σου κάνω spoil την ταινία αλλά θα σου πω το εξής: Όλο το story πραγματεύεται την οπτική των άκρως λογικών και κυνικών ανθρώπων και εκείνων που πιστεύουν στην “μαγεία” της ζωής. Εκείνους που ονειρεύονται, φαντάζονται, ελπίζουν και πιστεύουν ότι ακόμη και αν το σήμερα είναι σκατένιο, ένα καλύτερο αύριο τους περιμένει και πως η “μαγεία” δεν χάθηκε.
Η αλήθεια είναι πως το τελευταίο τρίμηνο πέρασα ένα μεγάλο σοκ, το οποίο με γείωσε κανονικά.
Εγώ, ο πιο ονειροπόλος άνθρωπος που γνωρίζω, που πίστευα ακράδαντα στα “θαύματα” και πως ότι και αν βάζω στόχο- ακόμη και το πιο τρελό πράγμα- το πετυχαίνω, βρέθηκα ξαφνικά, έπειτα από απανωτά “χαστούκια” να πιστεύω ότι για να πετύχεις τα πιο τρελά σου όνειρα, οφείλεις να είσαι κυνικός και ρεαλιστής.
Ναι, χμ. Το ξέρω δεν κολλάει.
Είχα φτάσει σε σημείο να θεωρώ πως δεν υπάρχει Έρωτας, παρά μόνο στο μυαλό του καθενός μας και πως τον Έρωτα τον βιώνουμε μόνοι μας. Αντιθέτως, πίστευα-όσο και αν δεν μου άρεσε ως ιδέα- πως ο Έρωτας το 2014, έχει αντικατασταθεί από τις συνευρέσεις της μιας (άντε δυο και τρεις) βραδιάς και πως κάποια στιγμή μεγαλώνοντας απλά βαριόμαστε ή και κουραζόμαστε να αναλώνουμε τον εαυτό μας δεξιά και αριστερά και πως καταλήγουμε με τον άνθρωπο που τυχαίνει να βρίσκεται δίπλα ή κάπου τριγύρω μας εκείνη την περίοδο.
Εντάξει δεν είμαι από εκείνες που τον κυνηγάνε τον Έρωτα. Η αλήθεια είναι πως τον αποφεύγω. Αλλά όταν μου συμβαίνει μια στο τόσο, δεν μπορώ να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο. Με κάτι ημίμετρο. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι το άλλο πρόσωπο δεν νιώθει το ίδιο για εμένα. Προτιμώ σε τέτοιες περιπτώσεις να αποχωρώ. Όλα ή τίποτα. Πες με και κλασσική, i don’t care.
Φεύγοντας από τον κινηματογράφο ήμουν αρκετά προβληματισμένη. Που πήγε ο Έρωτας ρε παιδιά; Αυτό σημαίνει συναισθηματική “ενηλικίωση”; Το να είμαστε πεσιμιστές; Γιατί γίναμε ξαφνικά όλοι μουντοί και σκυθρωποί; Γιατί το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε κάτι που θέλουμε πολύ να πραγματοποιήσουμε είναι τα αρνητικά και οι λόγοι για να μην πετύχει και όχι τα θετικά; Και πως στα διάλα βρίσκουμε ξανά τη μαγεία στην καθημερινότητά μας επιτέλους; Που πήγε αυτή η μαγεία που σε κάνει να ξυπνάς το πρωί κεφάτος και έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο οεο; Που πήγε αυτό το σπάρκολ;
Λίγο καιρό πριν, είχα μια δύσκολη μέρα και μια νεαρή δημοσιογράφος με συμβούλεψε χαριτολογώντας όποτε είμαι χάλια να πέφτω για ύπνο και να το ξεχνάω.
Θυμάμαι της είχα απαντήσει ότι η καθημερινότητά μου, αν και δύσκολη, ήταν καλύτερη από ότι μπορούσα ποτέ να φανταστώ, οπότε προτιμούσα να είμαι ξύπνια για να ζω το όνειρο παρά να κοιμάμαι.
Γιατί δεν ένιωθα πια το ίδιο; ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ; Κόντεψα να πάθω κρίση πάνω στη μηχανή του ανθρώπου.
Καλά ε, κοιμήθηκα πολύ ταραγμένη. Δηλαδή τόσο πολύ, που δεν με ένοιαξε καν το γεγονός ότι κοιμήθηκα στον ίδιο χώρο με μια γάτα. ΚΑΙ ΌΛΟΙ ξέρουμε πόσο με τρομάζουν οι γάτες, ειδικά το βράδυ.
Το πρωί που ξύπνησα…
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα ότι κοιμόμουν σε μαξιλαροθήκη που έγραφε “STAR!” επάνω. Ναι, όχι δεν το έβαλα εγώ.
Ε βέβαια. Μας έχουν πάρει χαμπάρι μέχρι και οι πέτρες και μας κοροιδεύουν τώρα, κατάλαβες; Παρόλα αυτά, γέλασα. Ωραίο πράγμα να ανοίγεις τα μάτια σου και να βλέπεις ότι είσαι μια Star ε;
Βγήκα στο μπαλκόνι του 6ου ορόφου. Όλη η Αθήνα στο πιάτο για πρωινό.
Τι όμορφη η γκρίζα Αθήνα από ψηλά!
Μαγική θέα.
Φλασιά-και δεν είχα πιει ακόμη καφέ, φαντάσου- μήπως οι μαγικές στιγμές της καθημερινότητάς μας, δεν υπάρχουν απλά από μόνες τους. Μήπως περιμένουν εμάς για να τις δημιουργήσουμε; Μήπως τελικά είχε δίκιο ο Woody και η “μαγεία” είναι θέμα οπτικής δικής μας;
Να, ακόμη και τη στιγμή που έγραφα αυτό το κείμενο, μιλούσα και με έναν συνεργάτη-βρικόλακα- στο chat, παραγωγό οπτικοακουστικού υλικού, ο οποίος μου έστειλε να ακούσω ένα νέο κομμάτι. Και να ρε παιδί μου, το κείμενο έβγαινε πιο εύκολα με την μουσική να ακούγεται.
Την ίδια στιγμή το αποφάσισα. Ο στόχος μου για την νέα σεζόν, θα είναι να επικεντρώνομαι πάντα στην θετική όψη του κάθε ζητήματος, ακόμη και αν η κατάσταση είναι πολύ πολύ δύσκολη.
Και να σου πω και κάτι άλλο;
Και η μαγεία υπάρχει. Και τα θαύματα γίνονται. Και οι ευκαιρίες είναι ανεξάντλητες.
Στην δική σου “ταινία” ζωής, την καθημερινότητά σου. Στην οποία είσαι εσύ σεναριογράφος, σκηνοθέτης, παραγωγός, πρωταγωνίστρια.
Άι στο καλό πια!
Καλή σεζόν να έχουμε!
Alexia Zaradouka
Public Relations and Communication