Κλείνω τα μάτια μου & έρχεται ακόμα στη θύμηση μου εκείνη η αγαπημένη εικόνα..
Μυρίζω ακόμα τα ζεστά τηγανόψωμα & την φρεσκοαγορασμένη τυρόπιτα πανω στο μικρο τραπεζακι της κουζινας…

Και σαν να την ακούω ακόμα να μου λέει:
“ξυπνησες αγαπη μου;Άντε ειναι ακομα ζεστα!”
Και όσο έτρωγα εκείνη έλεγε τα δικά της… “πάλι άργησες το βράδυ που ήσουν;Mε ποιους ήσουν; Εγώ έχω ευθύνη απέναντι στην μαμά και τον μπαμπά σου!”
Άλλες φορές μου έλεγε αστεία που θυμόταν απο το χωριό της και τραγούδια διάφορα, γιατί όπως έλεγε ήταν η πριμαντόνα του χωριού και ήταν πρώτη στο να σύρει τον χορό σ όλα τα πανηγύρια!!
“Εκεί με είδε ο παππούς μου έλεγε κι από όλες διάλεξε εμένα! Αλλά δεν πρόλαβα να τον χαρώ, έφυγε νωρίς..” και η θλίψη γέμιζε τα ματάκια της.. Δεν το έβαζε κάτω όμως..ποτέ!! Μοιρασμένη ανάμεσα σε 2 χώρες για τα παιδιά της… πότε στο Βέλγιο και πότε στην Ελλάδα και πάντα πήγαινε κι ερχόταν με τις τσάντες της γεματεεεεες…. και δούλευε για 2, γιατί εκείνος, έφυγε νωρίς….
Μάζευε βερίκοκα και μου έδινε να κρατώ την τσάντα και να την ακολουθώ…
“για να μαγεύεις τα καλά να τα πάρουμε να τα φάμε εμείς όχι οι άλλοι” μου λεγέ..Χρόνια αργότερα κατάλαβα πως ήταν ο μόνος τρόπος να δουλεύει και να με έχει υπό έλεγχο!!

Δεν ξέρω αν κοιμόταν ποτέ… ήταν πάντα εκει οποτε κι αν εμείς το αποφασηζαμε.
Βράδυ, πρωί… παντα εκει! Να μας περιμένει, να μας αγκαλιάζει, να μας φιλοξενεί, να μας νταντεύει όλους!

“Γιαγιά γιατί δε μπαίνεις στη θάλασσα;”
“θα φύγουν τα ψάρια αν μπώ κι εγώ αγάπη μου, δεν χωράμε” ,μου έλεγε…και βούταγε μόνο τα πόδια της για να με έχει “το νού της”!!

Έζησε όλη μου, την μέχρι τώρα, ζωή. Τις χαρές μου, τις λύπες μου, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες μου.Ήταν πΆντα παρούσα άλλοτε με τον καλό τον λόγο και άλλοτε όχι.
Ήταν όμως πάντα ΕΚΕΙ.

Ο κρίκος που ένωνε την οικογένεια τα καλοκαίρια και που έμενε μόνος του τον χειμωνα…
Τα 50 τετραγωνικά που ξάφνου έμοιαζαν 1000 και χωρούσε ο κόσμος όλος γιατι…”σωπάτε, κουβέρτες έχουμε, σεντόνια έχουμε, μαξιλάρια έχουμε και πατωμα έχουμε δόξα το Θεό και χωράμε μια χαρά!!”

Την ζούσα κάθε μέρα μέχρι πριν απο 7 χρόνια περίπου όταν της χτύπησε την πόρτα η γεροντική άνοια.Έφυγε μόνιμα στο Βέλγιο με τα παιδια της μετά απο αυτό.
Κάθε καλοκαίρι ανυπομονούσα να μάθω την μέρα που θα φτάσουν εδώ και την επομένη μεέβλεπαν μπροστά τους! Και με το που με έβλεπε “πότε πρόλαβες και έμαθες πως ήρθαμε κοριτσάκι μου;” ..Kαι η αγκαλια της ηταν βάλσαμο κι ας τσακωνόμασταν συχνά..

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ήταν όλα αυτά και άλλα τόσα καλά κρυμμένα στην καρδιά μου!

Τα ματάκια της τα κουρασμένα έσβησαν για πάντα πριν απο μόλις λίγες μέρες και πονάει… πονάει βαθιά το συναίσθημα… Τόσο βαθιά που δεν φανταζομούν ποτέ οτι μπορώ να πονέσω…Νιώθω πως λείπει ένα κομμάτι μου… αλλά παρ’όλα αυτά ακόμα και τωρα κατάφερε να μου δώσει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω κάτι που είχα αφήσει στην μέση. Με έκανε να καταλάβω με τα τελευταία της λόγια “σ ευχαριστώ αγάπη μου” πως ακόμα & μέσα απο αυτό τοδυσάρεστο γεγονός
ηταν ευγνώμον που ήμουν εκεί, ακόμα και “τότε” χάρηκε για κάτι! Σκέφτηκα λοιπόν πως αφου η δυναμη του ανθρωπου φτανει μεχρι το τέλος του..άρα και εγώ δεν εχω να φοβηθώ ΤΙΠΟΤΑ!

Τ Ι Π Ο Τ Α !!

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας <3Έλενα