Οι εκρήξεις θυμού αφορούν παιδιά ηλικίας 2-4 χρονών και εκφράζουν ένα προσωρινό συναισθηματικό “βραχυκύκλωμα”, όποτε το μικρό παιδί αρχίζει να ουρλιάζει χωρίς να επηρεάζεται ούτε από τα λόγια μας ούτε από τις απειλές μας, αρχίζει να κλοτσά ή ακόμα και να χτυπά το κεφάλι του στο πάτωμα ή στο τοίχο. Σε μια τέτοια κρίση θυμού, είναι αδύνατο να σταθεί ακίνητο – σε ηρεμία – προκειμένου να ακούσει την οποιαδήποτε συμβουλή ή την κουβέντα του γονιού.
Η διάρκεια μιας τέτοιας κρίσης ποικίλει από μερικά λεπτά (ευτυχώς) έως και κάποιες ώρες (αλίμονο τότε για τα νεύρα των γονιών!). Τέτοια – βέβαια- παρατεταμένη κρίση συμβαίνει μόνο σε ειδικές περιπτώσεις όταν υπάρχουν και άλλοι επιπλέον παράγοντες, όπως η σωματική κούραση, ο λιγοστός ύπνος ή η πείνα του παιδιού.
Κάποιες φορές, τέτοιες “ηφαιστειακές” εκρήξεις προκαλούν ασήμαντα και φαινομενικά αθώα γεγονότα. Π.χ. μετακίνηση από το σπίτι σε κάποιο άλλο ή από επισκέψεις ατόμων που δεν συμπαθούν.
Πως θα αντιδράσουμε εμείς οι γονείς;
Όσο υπομονετικοί και να είμαστε, αργά ή γρήγορα και ο πιο ψύχραιμος γονιός τελικά αποδιοργανώνεται. “Τρελαίνεται” όταν τα λόγια του πάνε χαμένα, όταν συνειδητοποιεί πως το παιδί δεν βάζει μυαλό ούτε με μερικές “ξυλιές”. Όλα αυτά λοιπόν αναμεμιγμένα και με το σοκ της παράλογης έκρηξης του παιδιού, τελικά τον από-συντονίζει και τις πιο πολλές φορές τον οδηγεί στην υπερβολική επιθετικότητα ή και στον καταδικαστέο από όλους ξυλοδαρμό του παιδιού.
Ασφαλώς και δεν συμφωνώ με μια τέτοια συμπεριφορά των γονέων, αλλά σαν ρεαλιστής, που δεν ζω σε “ροζ συννεφάκια”, απόλυτα την κατανοώ.
Καταρχήν, πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι γονείς, πως ότι και να κάνουν εκείνη τη στιγμή, το παιδί τους επειδή είναι “αλλού” δεν θα κάνει με τίποτα “πίσω”!
Θα συνεχίσει ακόμα και αν έχει φάει ξύλο είτε να ουρλιάζει είτε να χτυπάει το κεφάλι του στα έπιπλα.
Ο γονιός λοιπόν δεν έχει νόημα να δώσει άσκοπες, και μάλλον χαμένες μάχες. Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να προσπαθήσει – εκείνη τη στιγμή της έκρηξης- να πείσει, να εξηγήσει, να διαπαιδαγωγήσει.
Όλα θα είναι μάταια!!!
Μπορεί όμως είτε απλά να φύγει αν το παιδί είναι σε “προστατευμένο” από ατυχήματα χώρο ( .χ. στο πάρκο του) είτε αν οι γονείς έχουν τεράστιο ακόμα απόθεμα υπομονής – μπορούν απλά να αγκαλιάσουν το παιδί, προστατεύοντας το έτσι, από πιθανούς αυτοτραυματισμούς. Εδώ βέβαια, παραμονεύει ένας μεγάλος κίνδυνος!
Είναι σίγουρο πως το παιδί στην αγκαλιά του γονιού, αργά ή γρήγορα θα ηρεμήσει, σύντομα θα νιώσει την ασφάλεια που αποζητά, αλλά… ίσως ερμηνεύσει την κατευναστική στάση του γονιού του σαν δική του νίκη, δήθεν σαν αποδοχή από την μεριά των γονιών, των εκβιασμών και των εκρήξεων του!
Όπως λοιπόν το καταλαβαίνετε, κάτι τέτοιο μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα για την μελλοντική του διαπαιδαγώγηση. Γιατί απλούστατα δεν θα σταματήσει ποτέ να “απαιτεί” – ίσως με τον ίδιο εκρηκτικό τρόπο – νομίζοντας πως τελικά θα είναι ο ΝΙΚΗΤΗΣ.
Είναι ξεκάθαρο, πως η τελική απόφαση είναι του κάθε γονιού! Αυτός αποφασίζει και είναι έτοιμος να πληρώσει αργά ή γρήγορα το λογαριασμό των επιλογών του.
Εγώ, σαν γονιός, σαν παιδίατρος, σαν πολίτης, θα σας πρότεινα μια… προσωρινή ανακωχή! Δηλαδή, ο γονιός κάνοντας μια αγκαλιά στο παιδί (χωρίς να του λέει βλακώδη γλυκόλογα) να προσπαθήσει να σβήσει την “ηφαιστειακή έκρηξη θυμού” της στιγμής εκείνης. Σχεδόν όμως μετά (για να μην ξεχαστεί το θέμα), ο γονιός πρέπει με λίγα και απλά λόγια να του επισημάνει την κακή του συμπεριφορά και να του προσδιορίσει μια λογική – δίκαιη τιμωρία (ένα πέναλτι) για την προηγούμενη συμπεριφορά του. Π.χ. μπορούμε να του πούμε “μια και φέρθηκες με ένα τόσο απαράδεκτο τρόπο, σήμερα δεν πρόκειται να φας γλυκό ή δεν θα πας βόλτα ή δεν θα σε πάμε στον παππού”.
Ασφαλώς και πρέπει να υπάρχει ένα “πέναλτι”! Μια ποινή λογική χωρίς υστερίες από την μεριά του γονιού, χωρίς φωνές και άλλες υπερβολές.
Τέλος ποτέ να μην ξεχάσετε πως η συμπεριφορά σας απέναντι στα λάθη των παιδιών σας πρέπει να είναι πάντοτε η ίδια και πάντοτε σταθερή!! Όχι δηλαδή άλλοτε να το μαλώνουμε ή να το τιμωρούμε για ένα παράπτωμα του και άλλοτε… να το κάνουμε “γαργάρα” είτε γιατί βαριόμαστε την σύγκρουση είτε γιατί… θέλουμε να δούμε τον “Σουλεϊμάν” στην τηλεόραση.
