Πέρασαν κιόλας σχεδόν 4 χρόνια απο την γέννηση της κοράκλας μου & 8 μήνες απο τότε που ήρθε στη ζωή μου το 2ο μου παιδί,το αγόρι μου!Πώς περνάει έτσι ο καιρός?
Παλαιότερα συζητούσαμε με τις κολλητές μου για το ενδεχόμενο να κάνουμε κάποτε παιδιά σαν να μιλούσαμε για κάτι πολυυυυυυύ μακρινό…..
Έτσι το είχαμε τότε μέσα στο μυαλό μας!
Πέρασαν τα χρόνια και βρέθηκα λοιπόν με 2 παιδιά να ζώ τις πιό όμορφες στιγμές της ζωής μου!
Όλη μέρα(η σχεδόν όλη, για να μην υπερβάλλω) ασχολούμαι με τα μικρά ,πιό γλυκά και απο μέλί,ζουζούνια μου!Δεν χορταίνω την μυρωδιά τους !Αυτή την τόσο μωρουδίστικη μυρωδιά…Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει γύρω μου,έχουν γίνει ξαφνικά πιό προσιτοί απο τότε που έκανα παιδιά!
Ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται…Δεν θυμάμαι καν πόσες φορές έχω ακούσει το κουδούνι να χτυπάει και στη συνέχεια την κόρη μου να λέει: “Μαμά,κάποιος ήρθε να μας δεί “.Όλο και κάποιος έρχεται για να δεί τα αγγελούδια μου και να παίξει μαζί τους.Ο καθένας με ένα δωράκι.Άλλος γλυκά,άλλος παιχνίδια,άλλος καραμέλες ή σοκολάτες κτλ…Η μικρή μου,όπως κάθε μικρό παιδί κοιτάζει όλους τους επισκέπτες στα χέρια και ρωτάει:”Τι μου έφερες”?Πόσες φορές δεν της έχω πει να μην το κάνει αυτό?Μάταια…χιχι!
Παιδάκι είναι τι να του πείς?
Αυτό που θέλω να πώ είναι πως ορισμένες φορές που κρατάω τον γιό μου,που είναι ακόμα μωράκι ,αγκαλιά,σκέφτομαι πώς μπορεί να είναι η ζωή μέσα απο τα δικά του μάτια!Είναι τόσο μικρός που πάντα χρειάζεται κάποιος να τον σηκώνει στα χέρια και να τον μεταφέρει ή να τον κάνει βόλτες μέσα στο σπίτι ή έξω απο αυτό!
Μήπως νιώθει σαν να τον μεγαλώνουν γίγαντες?Το έχετε σκεφτεί ποτέ?
Για σκεφτείτε το!
Τους χαμογελάμε με ένα “τεράστιο” στόμα…Τρώμε με “μεγάλα”μαχαιροπίρουνα και μέσα σε “τεράστια” πιάτα!Φοράμε μεγάλα παπούτσια & ρούχα.Όταν σηκώνουμε αγκαλιά τα μωρά μας,μάλλον πρέπει να νιώθουν σαν να ανεβαίνουν 2-3 ορόφους!ΧαΧα!Είναι πολύ αστείο αν το καλοσκεφτείτε αλλά είναι η πραγματικότα
Παλαιότερα συζητούσαμε με τις κολλητές μου για το ενδεχόμενο να κάνουμε κάποτε παιδιά σαν να μιλούσαμε για κάτι πολυυυυυυύ μακρινό…..
Έτσι το είχαμε τότε μέσα στο μυαλό μας!
Πέρασαν τα χρόνια και βρέθηκα λοιπόν με 2 παιδιά να ζώ τις πιό όμορφες στιγμές της ζωής μου!
Όλη μέρα(η σχεδόν όλη, για να μην υπερβάλλω) ασχολούμαι με τα μικρά ,πιό γλυκά και απο μέλί,ζουζούνια μου!Δεν χορταίνω την μυρωδιά τους !Αυτή την τόσο μωρουδίστικη μυρωδιά…Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει γύρω μου,έχουν γίνει ξαφνικά πιό προσιτοί απο τότε που έκανα παιδιά!
Ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται…Δεν θυμάμαι καν πόσες φορές έχω ακούσει το κουδούνι να χτυπάει και στη συνέχεια την κόρη μου να λέει: “Μαμά,κάποιος ήρθε να μας δεί “.Όλο και κάποιος έρχεται για να δεί τα αγγελούδια μου και να παίξει μαζί τους.Ο καθένας με ένα δωράκι.Άλλος γλυκά,άλλος παιχνίδια,άλλος καραμέλες ή σοκολάτες κτλ…Η μικρή μου,όπως κάθε μικρό παιδί κοιτάζει όλους τους επισκέπτες στα χέρια και ρωτάει:”Τι μου έφερες”?Πόσες φορές δεν της έχω πει να μην το κάνει αυτό?Μάταια…χιχι!
Παιδάκι είναι τι να του πείς?
Αυτό που θέλω να πώ είναι πως ορισμένες φορές που κρατάω τον γιό μου,που είναι ακόμα μωράκι ,αγκαλιά,σκέφτομαι πώς μπορεί να είναι η ζωή μέσα απο τα δικά του μάτια!Είναι τόσο μικρός που πάντα χρειάζεται κάποιος να τον σηκώνει στα χέρια και να τον μεταφέρει ή να τον κάνει βόλτες μέσα στο σπίτι ή έξω απο αυτό!
Μήπως νιώθει σαν να τον μεγαλώνουν γίγαντες?Το έχετε σκεφτεί ποτέ?
Για σκεφτείτε το!
Τους χαμογελάμε με ένα “τεράστιο” στόμα…Τρώμε με “μεγάλα”μαχαιροπίρουνα και μέσα σε “τεράστια” πιάτα!Φοράμε μεγάλα παπούτσια & ρούχα.Όταν σηκώνουμε αγκαλιά τα μωρά μας,μάλλον πρέπει να νιώθουν σαν να ανεβαίνουν 2-3 ορόφους!ΧαΧα!Είναι πολύ αστείο αν το καλοσκεφτείτε αλλά είναι η πραγματικότα
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και εμείς οι “μεγάλοι”περιτριγυριζόμαστε απο “γίγαντες” κάθε μορφής στην καθημερινότητα μας!Ετσί δεν είναι?
Λατρευώ τα μωρά μου! :)))))
