[wp_ad_camp_4]

Σάββατο μεσημέρι. Κοιμίζω το μικρό και ετοιμάζομαι να βγω για τα βασικά ψώνια του σπιτιού. Στο μάρκετ. Δε θα φανταζόμουν ποτέ πριν από 4-5 χρόνια ότι θα ήταν συνήθως η μοναδική έξοδος της εβδομάδας μου. Φοράω ό,τι πιο πρόχειρο βρω και τυχαίνει να μου κάνει ακόμα, άμα έχει και κουκούλα ακόμα καλύτερα. Χτενίζω τα μαλλιά μου βιαστικά και φεύγω.

Με σκυμμένο το κεφάλι, προσπαθώ να γίνω αόρατη, να κάνω τη δουλειά μου και να γυρίσω γρήγορα. Δε θέλω να με δει άνθρωπος, δε θέλω να δω άνθρωπο. Αισθάνομαι να ζω τη ζωή μου μέσα από ένα σκοτεινό κουτί με μία τρύπα στο ύψος των ματιών μου. Για να παρατηρώ τις στιγμές μου, για να παρακολουθώ τη ζωή μου. Απλώς παρατηρητής.

Και κάπου εκεί ο παλιός μου εαυτός με κοιτά ειρωνικά και απορεί. “Καλά δε μπορείς  να ασχοληθείς λίγο με τον εαυτό σου; Τι χάλια είναι αυτά; Δεν ξέρω τι έχεις να πεις, αλλά ότι και να πεις είναι δικαιολογίες”…

Πως έχεις γίνει έτσι; Πόσα κιλά έχεις πάρει πια; Ξέρεις κάτι παλιέ μου εαυτέ, δε με νοιάζει… Δε με νοιάζει τίποτα… Δεν βρίσκω πουθενά ενδιαφέρον. Μόνο η γεύση μου έχει απομείνει. Μέσα στη μέρα θα γευτώ κάτι νόστιμο και θα νιώσω όμορφα. Είναι οι μόνες στιγμές χαράς.

Γιατί δε βάφεσαι λίγο; Φτιάξε τα μαλλιά σου! Ξέρεις παλιέ μου εαυτέ, δε μπορώ να το κάνω αυτό. Γιατί θα πρέπει να κοιταχτώ στον καθρέφτη για να το κάνω. Και αυτόν το άνθρωπο που βλέπω, δεν τον αναγνωρίζω και αυτό που βλέπω το σιχαίνομαι. Δεν αντέχω να κοιτάω το είδωλό μου.

Πρόσεξε λίγο τα ρούχα σου. Φτιάξου, πέτα τα παλιά. Γιατί να το κάνω αυτό παλιέ μου εαυτέ; Γιατί να σουλουπωθώ; Οι τέσσερις τοίχοι που με κοιτάνε όλη τη μέρα, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το τι φοράω και αν είναι στοιχειωδώς αποδεκτό.

Χαμογέλα! Δε μπορώ…

Σύνελθε! Δε θέλω…

Υπομονή,υπάρχουν και χειρότερα… Όχι, όχι και εσύ παλιέ μου εαυτέ! Μη μου λες υπομονή! Μη μου λες υπάρχουν και χειρότερα. Για εμένα αυτά είναι τα χειρότερα και υπομονή δεν υπάρχει πια. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων “Υπομονή,υπάρχουν και χειρότερα…”, που δεν έχουν δικαίωμα να γκρινιάζουν και τα προβλήματά τους είναι ψιλά γράμματα, γιατί δεν έχουν φτάσει στον πάτο. Τον κοιτάνε στα 5 εκατοστά ψηλότερα. Και οι περισσότεροι γύρω τους είναι στην ίδια κατηγορία με αυτούς. Ποιος να ακούσει ποιον; Ποιος να παρηγορήσει ποιον;

Eva

Boo & Eva