Αγαπώ τους ανθρώπους και πιστεύω σ’ αυτούς. Είμαι το φως και η μουσική. Είμαι ο θεός Απόλλωνας. Ξέρω τα πάντα. Αυτά που έγιναν και όσα πρόκειται να συμβούν. Κι όποιος θέλει να μάθει τα μελλούμενα, ας έρθει να με βρει. Το μαντείο μου είναι ακόμη στους Δελφούς, στο κέντρο του κόσμου… Με τη σειρά Μυθολογικά Παραμύθια επιχειρείται μια καινούρια «ανάγνωση» των αρχαίων ελληνικών μύθων. Που δεν είναι παλιές χιλιοειπωμένες ιστορίες, αλλά συναρπαστικέςαφηγήσεις μέσα από τις οποίες ξετυλίγονται όλες οι διαχρονικές ανθρώπινες περιπέτειες, οι φόβοι και οι χαρές που έχουν σημαδέψει κι ακόμη σημαδεύουν την ψυχή του ανθρώπου.
Ο γιος μου πηγαίνει φέτος στην τρίτη τάξη του δημοτικού. Το βιβλίο της ιστορίας είναι ένα βιβλίο μυθολογίας. Μιλά και διδάσκει στα παιδιά το δωδεκάθεο. Ταξιδέψει τα παιδιά χιλιάδες χρόνια πριν, τότε που οι αρχαίο Έλληνες έφτιαχναν χιλιάδες μύθους που περνούσαν από χείλη σε χείλη, από παππούδες και γιαγιάδες στα εγγόνια, σαν παραμύθια. Τους μύθους αυτούς οι ποιητές τους έκαναν ποιήματα, οι ζωγράφοι ζωγραφιές και οι γλύπτες αγάλματα.
Ήταν λοιπόν μεγάλη η χαρά του Γιώργου μου όταν έπιασε αυτό το βιβλίο στα χέρια του. Το διάβασε και του άρεσε πολύ. Την επόμενη κιόλας μέρα μάλιστα, το πήρε μαζί του στο σχολείο και η δασκάλα το διάβασε σε όλη την τάξη στην ώρα της ευέλικτης ζώνης.
Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο εδώ
Μην το πεις πουθενά
Στέλλα Κάσδαγλη
Με λένε Ρούμπι. Ζω με την Μπάρμπαρα και τον Μικ. Δεν είναι οι πραγματικοί μου γονείς, μου λένε όμως τι να κάνω και τι να πω. Πρέπει να λέω πως τις μελανιές στα μπράτσα μου και το μαυρισμένο μάτι μου τα έπαθα πέφτοντας απ’ τη σκάλα.
Είναι, όμως, και πράγματα που δεν λέω. Δεν θα τους πω ότι θα ψάξω τους πραγματικούς μου γονείς. Δεν θα βγάλω άχνα για τον Σκιά, που κάθεται στη σκάλα, ή την κυρία που είδα πηγαίνοντας για ύπνο
Είπα στον Μικ για τη γυναίκα με το κίτρινο φόρεμα που είδα κρεμασμένη απ’ τη ζώνη ασφαλείας της βαθιά μέσα στο δάσος πίσω από το σπίτι μας. Του είπα ότι είδα τον θάνατο να βγαίνει από μέσα της. Μου είπε πως θα με παρασημοφορήσει για τα ψέματά μου.
Δεν έλεγα ψέματα. Είμαι κυνηγός χαμένων ψυχών και θα βρω την πραγματική μου οικογένεια.
Και δεν θα αφήσω τον Μικ να με σταματήσει.
Ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης, στην κόψη του μαγικού ρεαλισμού και του ψυχολογικού θρίλερ. Μια στοιχειωμένη ιστορία για τα φαντάσματα που κουβαλούν οι ζωντανοί• για την αγάπη και την απώλεια• για την οικογένεια και τη φιλία, ειπωμένη από την αέρινη Ρούμπι, μια έφηβη που κατοικεί τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν.
Ένα βιβλίο που σίγουρα θα σε αιχμαλωτίσει.
Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο εδώ
Συγγραφέας: Μαρία Νομικού
Όταν η Αριάδνη µε τους γονείς της φεύγουν από την Αθήνα για να εγκατασταθούν στο σπίτι του προπάππου της, του Καπετάν Δηµήτρη, σε ένα µικρό νησί των Κυκλάδων, η ζωή της αλλάζει απότοµα. Προς το χειρότερο… Μακριά από τους φίλους της και απ’ όλα όσα την έκαναν χαρούµενη στην πόλη, η Αριάδνη αφοσιώνεται ακόµα περισσότερο στη µεγάλη της αγάπη, τη ζωγραφική. Κι ίσως να ’ναι η ζωγραφική ο λόγος που δε θα περάσουν απαρατήρητα κάποια φαινοµενικά ασύνδετα µεταξύ τους στοιχεία, που της αποκαλύπτονται.
Σιγά σιγά, και χωρίς να ξέρει τι ακριβώς ψάχνει, ξεκινά ένα κυνήγι «θησαυρού». Τα δεδοµένα αλλάζουν, τα στοιχεία µπλέκονται, και η Αριάδνη προσπαθεί να ρίξει φως σ’ ένα µυστήριο, που αντί να ξεδιαλύνεται, µπερδεύεται περισσότερο. Καρτ ποστάλ από τόπους µακρινούς, βαλίτσες που κρύβουν µυστικά, εξαφανισµένοι πίνακες ζωγραφικής, ταξίδια, διάσηµοι ζωγράφοι, παλιοί και νέοι φίλοι θα δώσουν νόηµα στην καινούρια ζωή της και θα την οδηγήσουν σε αλήθειες, που δεν περίµενε να ανακαλύψει…
Η Αριάδνη ακούει τον Αλέξη έκπληκτη. Ο προπάππος της αγαπούσε τη ζωγραφική! ?εν µπορεί να µη σκεφτεί ότι η πληροφορία αυτή τα αλλάζει όλα… Μήπως τελικά ο καπετάν ?ηµήτρης δεν ήταν στριµµένος, άξεστος και άγριος αλλά ένας παρεξηγηµένος εκκεντρικός καλλιτέχνης, που έκρυβε µε τις φωνές και τη σκληράδα του µια τρυφερή καρδιά, µια ευαίσθητη ψυχή; Αλλά, αν ζωγράφιζε, τι να έγιναν οι πίνακές του; Στο πατάρι όπου συγκεντρώθηκαν όλα τα πράγµατά του δεν υπήρχε τίποτα που να µαρτυράει τη σχέση του µε τη ζωγραφική. Εκτός ίσως από εκείνη την ωραία φράση στην καρτ ποστάλ που έστειλε αυτός ο µυστήριος, ο Π. Γκ.
Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο εδώ
Βρες περισσότερες βιβλιοπροτάσεις εδώ
