Λίγο το νεαρό της ηλικίας, λίγο η αισιόδοξη μου φύση, λίγο τα φιλοσοφικά μου τσιτάτα περί πίστης στην καλή πλευρά των ανθρώπων, ήταν υπεραρκετά για να γίνω ουκ ολίγες φορές το θύμα των όποιων καταστάσεων.
Συνηθίζοντας να ανοίγω αγκαλιές, έμαθα να γυρίζω πλάτες.
Όχι δεν τίθεται θέμα κλάψας. Πικρίας όμως, ναι…
Γιατί μην κοροιδευόμαστε, δε γίνεται να εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο, να σε ακυρώνει και να μην σε ενοχλεί αυτό.
Η κλίμακα απο το «ενοχλεί» μέχρι το «εξοντώνει», μία καρδιά δρόμος.
Τουτέστιν αναλόγως πόσα έδωσες, πόσο εκτιμήθηκαν και τι τελικά πήρες πίσω.
Καλός ο Λουντέμης και το« αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ, το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά», αλλά κακά τα ψέματα, είμαστε άνθρωποι, που θα πει γεμάτοι αδυναμίες, αμφιβολίες κι ανάγκες. Χρειαζόμαστε να δώσουμε αλλά και να πάρουμε.
Δε με νοιάζουν τα όποια προβλήματα σου.
Ο εαυτός της αγκαλιάς, θα παραμέριζε τα δικά του ψάχνωντας λύσεις για σένα.
Ο εαυτός της πλάτης, απλώς αδιαφορεί.
Όταν αποφασίζεις όμως να χτίσεις δεσμούς, οφείλεις να είσαι εκεί.
Δεσμούς ερωτικούς, φιλικούς, οικογενειακούς.
Ναι σωστά διάβασες. Οφείλεις! Κι αυτή η οφειλή σου, που μετραφράζεται και σε επένδυση, έχει τη μεγαλύτερη αξία.
Επενδύω στο χρόνο, τον χαρακτήρα, τα συναισθήματά σου.
Και ζητώ τον σεβασμό σου, γιατί ξέρω οτι προσφέρω.
Και ζητώ και τη δική σου συνεισφορά στο μοίρασμα.
Ζητώ, δεν επαιτώ. Δε συμβιβάζομαι.
Υπάρχουν εκείνοι που πρέπει να τους γυρνάς την πλάτη.
Εκείνοι που σε αδειάζουν.
Που σε θέλουν δίπλα τους, με επιλεκτικά κριτήρια.
Που θα ρουφήξουν σαν με καλαμάκι όση ενέργεια, ενδιαφέρον, αγάπη, θες να τους προσφέρεις.
Ωστόσο προσπαθώ να μην κρατάω αποστάσεις ασφαλείας απ’τον καθένα.
Να μην αφήσω την επιφυλακτικότητά μου να γίνει σημαία, ούτε όμως και στην ευκολοπιστία να θολώσει τα νερά.
Ποντάρω στους ανθρώπους της αγκαλιάς.
Εκείνους που περνάνε από χίλιες δοκιμασίες, αλλά παραμένουν παρόντες, συνεπείς στο ρόλο που έχουν επιλέξει.
Δεν παλινωδούν, δεν αμφιταλαντεύονται και κυρίως δεν πληγώνουν.
Σε αυτούς επενδύστε κι εσείς.
Γράφει η Βούλα Ραπτούδη.pillowfights.gr
