Μια συγκλονιστική ανάρτηση έκανε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram η Λένα Μάντα.
Η γνωστή συγγραφέας, δημοσιεύοντας μια φωτογραφία από το παρελθόν, στην οποία πόζαρε αγκαλιά με τον σύζυγό της, προέβη σε μία δημόσια εξομολόγηση για την δύσκολη μάχη της με τον καρκίνο.
Με τον δικό της μοναδικό τρόπο αναφέρθηκε στην αντίδρασή που είχε όταν έμαθε τη διάγνωση των εξετάσεών της, στις χημειοθεραπείες που έκανε και στο επώδυνο στάδιο που έχασε τα μαλλιά της. Ακόμα, αποκάλυψε από πού άντλησε δύναμη για να «παλέψει» και έστειλε το δικό της αισιόδοξο μήνυμα.
Διάβασε αναλυτικά το μήνυμά της:
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμερα, όπως και στην φωτογραφία, δεν υπάρχουν χαμόγελα, μόνο μνήμες. (είναι και η αυριανή μέρα βλέπεις….) Τότε για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν κάστρο άπαρτο, είχε βρεθεί η Κερκόπορτα… Η διάγνωση το 2013: λέμφωμα στομάχου… Φαίνεται είχα καταπιεί πολλά στην ζωή μου…κλότσησαν τελικά. Θα γινόμουν καλά, σύμφωνα με τους γιατρούς. Άρχισε η μάχη… Ήρθαν οι χημειοθεραπείες, έφυγαν τα μαλλιά… Δεν φόρεσα περούκα. Δεν την άντεχα…. Η κόρη μου βράχος ακλόνητος δίπλα μου, με βοήθησε κυρίως να θυμηθώ, ότι πάντα στην ζωή μου, πολεμούσα στην πρώτη σειρά, χωρίς να κρύβομαι. Έβαλα σκουφάκι με πολύχρωμα μαντήλια, όπως τότε που σαν παιδί η γιαγιά Σοφία, ταίριαζε τις κορδέλες για τις κοτσίδες μου με τα ρούχα μου, αύξησα το μακιγιάζ, πήρα μεγάλα σκουλαρίκια και…αποφάσισα να δω τις χημειοθεραπείες σαν… εξειδικευμένη αντιβίωση! Έφυγα για περιοδεία με την Ντάτα μου και φυσικά τον Γιώργο μου. Αγνοώντας τους πόνους, τις ενέσεις που κουβαλούσα μαζί και έμαθα να κάνω μόνη μου στον εαυτό μου, τις αναγούλες και τόσες άλλες παρενέργειες. Άνοιγε η μύτη μου στα καλά καθούμενα, το στόμα μου όλο μια πληγή κι εγώ πριν την παρουσίαση με την γλώσσα σ’ ένα μπολ παγάκια για να μπορέσω να μιλήσω. Και ο κόσμος δίπλα μου, να μου χαρίζει σταυρούς, εικόνες και αγίασμα. Να με αγκαλιάζει, να μου σφίγγει το χέρι και δεν είπα ποτέ πόσο πονούσα γιατί οι φλέβες δεν άντεχαν άλλη ταλαιπωρία. Ο Γιώργος πάντα εκεί, σωματοφύλακας, να προσέχει μην ταλαιπωρηθώ περισσότερο απ’ όσο άντεχα. Μια περιοδεία όμως, κάθε βράδυ άλλο ξενοδοχείο, να κουβαλάς βαλίτσες, είναι μια ταλαιπωρία, έτσι κι αλλιώς… Και λοιπόν; Μην νομίζεις, γελούσαμε πολύ! Όπως τότε, που κλεισμένη εγώ στο δωμάτιο (να βγάζω το σκουφάκι να παίρνω αέρα), εκείνος μου έδωσε από το μπαλκόνι και κάτω από την κουρτίνα, ένα πιάτο με κέικ και του είπα: Χαίρε! Οι λεπροί της Σπιναλόγκας σε χαιρετούν! Τώρα που το θυμάμαι, σε τίποτα δεν άλλαξα την καθημερινότητά μου, σε τίποτα δεν έκανα έκπτωση! Έγραψα τότε τα 5 κλειδιά! Κι αν υπήρχαν στιγμές (σαν της φωτογραφίας) που δεν χαμογελούσαμε, ήταν ΜΟΝΟ στιγμές! Αφιερωμένο σε όσους περνούν δύσκολα….
