Mαμά, αγάπα με…
Όχι δεν μεγάλωσα ξαφνικά! Είμαι ακόμη παιδί.. Μικρό παιδί… ίσως και μωρό πολλές φορές.. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορώ να φερθώ «ώριμα» όπως μου λες .. Και όχι!! Δεν μου είναι εύκολο να σταματήσω να γκρινιάζω… Γιατί όλο αυτό που νιώθω δεν ξέρω πως αλλιώς να το εκφράσω, παρά μόνο με τη γκρίνια… Ούτε και πως να το διαχειριστώ ξέρω… Εσύ αλήθεια ξέρεις να διαχειρίζεσαι τα νεύρα σου;
Όχι μαμά… Δεν καταλαβαίνω όσα νομίζεις ότι μπορώ να καταλάβω… Δεν μπορώ να καταλάβω πως τη μια στιγμή το να μου χυθεί λίγο από το γάλα μου, είναι «φυσιολογικό» και την άλλη στιγμή που θα μου χυθεί ξανά λίγο γάλα, εσύ να μου φωνάζεις σαν να κατέστρεψα όλα σου τα αγαπημένα…
Δεν καταλαβαίνω πως μπορείς να με αγαπάς τόσο πολύ και στην πρώτη μου αταξία να με κοιτάς με «εκείνο» το βλέμμα που παγώνει το αίμα μου… Ούτε όμως και το πόσο μπορεί να σε θυμώσει μια ζημιά, που όσο και αν φωνάξεις, δεν πρόκειται κάτι να φτιάξει ξανά… Αφού έσπασε μαμά… Και θέλω να σε καταλάβω μαμά… Πραγματικά θέλω… Όμως ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!!
Ξέρεις κάτι; Αν όλος μου ο κόσμος έχει ένα κάστρο να τον προστατεύει , αυτό το κάστρο είσαι εσύ μαμά.. Εσύ είσαι η βασίλισσα μου… Σε εσένα είναι που θέλω να μοιάσω και που θα μοιάσω τελικά… Εσύ μαμά μου μαθαίνεις τον κόσμο των μεγάλων και εσένα πιστεύω σε ότι και αν μου πεις…
Όπως και αν μου το πεις… Όση αλήθεια ή ψέμα έχει μέσα του, εγώ θα σε πιστέψω… Εσύ είσαι η αλήθεια μου μαμά…
Στα μάτια μου είσαι ότι πιο όμορφο και ότι πιο σοφό υπάρχει… Και θα μου πάρει πολλά πολλά χρόνια για να σε απομυθοποιήσω… Ίσως βέβαια αυτό και να μη συμβεί ποτέ… Πάντως σαν «άνθρωπο» και όχι σαν Θεό, θα σε δω όταν κι εγώ γίνω μαμά… Γι αυτό και τώρα δεν μπορώ να σε καταλάβω… Για εμένα τώρα, είσαι ο Θεός μου εδώ στη γη…
Είσαι εκείνη που σκουπίζει τα δακρυά μου και που μου απομακρύνει κάθε φόβο και κάθε πόνο, με έναν τρόπο σαν μαγικό…
Είσαι εκείνη που με τα χείλη σου μου μετράς τον πυρετό.. Εκείνη που με τα χάδια σου μου παίρνεις κάθε έγνοια…
Εϊσαι εκείνη που ξέρεις την κάθε στιγμή αν σου λέω αλήθεια ή όχι… Εκείνη που μέσα από τα μάτια μουκαταλαβαίνεις τι χρώμα είναι η ψυχή μου…
Είσαι εκείνη που θα έχεις πάντα έναν τρόπο να με θεραπεύεις, όπου κι αν πονάω… Ακόμη κι αν τίποτα δεν θα σου πω, εσύ θα καταλάβεις…
Είσαι εκείνη που με στήριξε στο πρώτο μου βήμα… Εκείνη που άφησε το χέρι μου ώστε να φύγω «μόνη» και μεκοιτούσες δακρυσμένη και γεμάτη από καμάρι και συγκίνηση να περπατάω…
Είσαι εκείνη που μέσα στην αγκαλιά της τίποτα δεν με ακουμπά… Και ξέρεις κάτι; Για όσο ανοίγει αυτή η αγκαλιά, εγώ έτσι θα νιώθω… όσα χρόνια κι αν περάσουν, εγώ εκεί μέσα θα γίνομαι ξανά παιδί … Μικρό παιδί… Ίσως και μωρό…
Μαμά… Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από όσο τα φαντάζεσαι… Αγάπα με … Δίχως όρους και δίχως όρια…
Αγάπα με… Όπως ακριβώς σε αγαπάω εγώ…
