Αν και είμαι anti-valentine γιατί την αγάπη μας τη δείχνουμε όλο τον χρόνο, παρόλα αυτά είμαι ευάλωτη σε ιστορίες με πρωταγωνιστή το πιο όμορφο συναίσθημα..έρωτας..
«Κάθε φορά που μπαίνεις στο μαγαζί μου πέφτει ο δίσκος»..
Η πρώτη ατάκα μου προς εκείνον ως επισκέπτης στο μαγαζί που δούλευα σαν σερβιτόρα το καλοκαίρι στις διακοπές από τις σπουδές..Εκείνος στήλη άλατος πάντα με ένα χαμόγελο..Με τον καιρό η παρέα του γινόταν όλο και πιο διασκεδαστική, πίστεψα ότι θα έκανα έναν άντρα φίλο πραγματικό. Άκουγε τις γκρίνιες μου όλα μου τα παράπονα για τη δουλειά, για τους  βλαμμένους τους άντρες που δεν έχουν τρόπους στο φλερτ για όλα..

Πόσες φορές με πήγε να βρω τους υποψήφιους έρωτες μου και άκουγε  για τις παταγωδώς αποτυχημένες βραδιές..Του διάβαζα τα μηνύματα που μου έστελναν και δε μιλούσε μόνο στο τέλος μου έλεγε θα είσαι καλά μαζί του; έλεγα πάντα όχι. Κάθε βράδυ θα περίμενε να τελειώσω από τη δουλειά μου να με πάει στο σπίτι ασφαλής να μη με πειράξει κανείς. ΄Τυχαία΄ μόλις θα μπαίναμε στο αυτοκίνητο θα έπαιζε το αγαπημένο μου τραγούδι. Όλα τυχαία..Πέρασαν έτσι 4 μήνες.
Ήρθε ο καιρός να επιστρέψουμε στις πόλεις που σπουδάζαμε. Στην αρχή δεν ένιωσα ότι μπορεί κάτι να μου λείψει. Όμως πλέον τον είχα ανάγκη. Η επικοινωνία μας καθημερινή, αλλά πότε κάτι παραπάνω.  Δε σταμάτησε να μου κάνει χατίρια βέβαια, από τηλεφωνήματα μέσα στην άγρια νύχτα ότι θέλω κρέπα (αστειεύοντας βέβαια) και να έρχεται για να μου τη φέρει σε άλλη πόλη μέχρι κλάμα γιατί έχασα μια εργασία στον υπολογιστή και να έρχεται μέσα στην κακοκαιρία για να μου το φτιάξει..Απλά και μόνο να μη με άκουγε να ‘συννεφιάζω’..
Κόντευαν Χριστούγεννα, φεύγω για ένα μικρό ταξίδι στην Αθήνα με φίλες, οι πειρασμοί πολλοί, οι προτάσεις ακόμα περισσότερες. Τελευταίο βράδυ μένω μόνη στο ξενοδοχείο, είμαι αδιάθετη, μιλάμε στο τηλέφωνο 2 ώρες. Ίσα ίσα έκρυβε τη χαρά του που δε βγήκα! Επιστρέφω στην πόλη μου.

«Νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους!». Βγαίνουμε όλη η παρέα μαζί, πάμε οι δυο μας για κρέπα..Δε μου λέει κάτι….
«Κρίμα έχασε την ευκαιρία του!» σκέφτομαι… «δεν του δίνω άλλη!». Την επόμενη ξαναβγαίνουμε όλη η παρέα εγώ έχω βγάλει απ’ το μυαλό μου ότι θα γίνει κάτι. Φεύγουμε μαζί πιο νωρίς..(νυστάζω αφόρητα) μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και μου ξεφουρνίζει..δεν είναι ότι δε το ξέρεις αλλά τι θα γίνει πια;; Φιλιά, φιλιά, φιλιά..

Δημιουργήθηκε μια όμορφη υγιής σχέση, η φιλία έγινε έρωτας και ο έρωτας αγάπη. Βάλαμε μεγάλες δόσεις σεβασμού και θαυμασμού και η συνταγή έδεσε απίστευτα. Εμπνέουμε ο ένας τον άλλο και ξεχειλίζουμε από δημιουργία! Βέβαια η φροντίδα και η ζεστασιά κυριαρχούν..
Είμαστε μαζί 3 χρόνια. Μείναμε μαζί τα δύο, οι συνθήκες αυτή τη στιγμή μας χώρισαν για κάποιο διάστημα, δουλειές σε άλλες πόλεις..Εγώ στο εξωτερικό εδώ και 1 χρόνο..στην αρχή φόβος για την απόσταση, πλέον μόνο ανυπομονησία και ακόμα πιο πολύ δύναμη και αγάπη γιατί μετράμε αντίστροφα..

Αναστασία..