Θέλω να φτιάξω ένα γρήγορο κέικ, εύκολο και νόστιμο. Θέλω επίσης να μπορώ να το πάρω μαζί μου στις βόλτες, στη δουλειά, στο πικ νικ (άνοιξη πλησιάζει) ή να το σερβίρω σε κάποιον σε ένα όμορφο μπολ. Α! Και όχι πολύ βαρύ παρακαλώ. Γίνεται; Αμέ! Εγώ το δοκίμασα και γίνεται.
Τα υλικά:
125γρ μαργαρίνη
110γρ ζάχαρη άχνη
3 αυγά
75γρ γιαούρτι στραγγιστό 2%
150γρ αλεύρι
1 κουταλάκι γλυκού μπέικιν
1 κουταλάκι γλυκού κανέλα
1 μήλο κόκκινο
2 κουταλιές σούπας σταφίδες
Αρχικά λάδωσα λίγο τα γυάλινα βαζάκια.
Χτύπησα σε ένα μπολ μαργαρίνη, ζάχαρη και κανέλα και όταν έγιναν σαν κρέμα, έριξα ένα-ένα τα αυγά. Έπειτα το γιαούρτι και τέλος το κοσκινισμένο αλεύρι με το μπέικιν.
Έτριψα μέσα το μήλο, έριξα και τις σταφίδες, ανακάτεψα καλά και γέμισα τα γυάλινα μπολάκια μέχρι τη μέση.
Έψησα σε προθερμασμένο φούρνο, στους 175 βαθμούς για 30 λεπτά.
Αν μάλιστα βράσετε για δύο λεπτά τα καπάκια από τα βάζα και τα καπακώσετε μόλις τα βγάλετε από τον φούρνο, τότε μπορείτε να διατηρήσετε τα κλειστά κέικ μέχρι και 10 μέρες.
Εμείς αυτό δεν προλάβαμε να το κάνουμε, διότι, πασπαλισμένα με λίγη άχνη, έφυγαν σε δύο μέρες!
Και φυσικά μπορείτε να αντικαταστήσετε το μήλο με αχλάδι ή μπανάνα ή κεράσια κλπ και τις σταφίδες με σταγόνες σοκολάτας ή με αποξηραμένα cranberries και και και…
Και παρόλο που στο σπίτι μας τρύπωσε για λίγο η άνοιξη, οι μέρες είναι βροχερές και κρύες. Τα παιδιά είναι στην πρώτη φάση του κρυολογήματος και παλεύουμε να του αντισταθούμε. Φτιάχνουμε τσάι στο οποίο βουτάμε μέσα ένα κλαράκι από θυμάρι, από το αποξηραμένο θυμάρι που έστειλε η γιαγιά από την Κρήτη και το οποίο κρέμασα στην κουζίνα, πλάι στην μέντα.
Το θυμάρι κάνει καλό στους πόνους, λέει η γιαγιά και ειδικά στον κοιλόπονο.
Και σε ό,τι αφορά τα βότανα, εμπιστεύομαι την Κρητικιά πεθερούλα μου… Και πάντα με μέλι το τσάι! Ποτέ με ζάχαρη, μας φωνάζει!
Σήμερα λοιπόν είναι μια μουντή μέρα, με μπόλικη υγρασία κι όταν αποχαιρέτησα το πρωί τον Φαίδωνα για το σχολείο, χάθηκε μέσα σ’ένα λεπτό στρώμα ομίχλης.
Είναι μια μέρα ιδιαίτερη, για μένα, ξεχωριστή. Σήμερα η κολλητή μου, που την έχασα ξαφνικά, η αγαπημένη μου Ν., είχε τα γενέθλιά της. Κι αν όλα ήταν όπως παλιά, θα την έπαιρνα και θα χαζολογούσαμε για αρκετή ώρα, μιλώντας για τα παιδιά μας και τις υποχρεώσεις, για την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, για τις δουλειές, για τις άλλες κολλητές, για την ρουτίνα και την καθημερινότητα, θα γκρινιάζαμε για τα λεφτά, για το άγχος, για τους λογαριασμούς…
Αλλά δυστυχώς, δεν είναι όλα όπως παλιά. Και η Ν. δεν μπορεί ν’ απολαύσει αυτήν την “αγχωτική” ρουτίνα και καθημερινότητα. Ούτε και τις κόρες της, που μεγαλώνουν χωρίς εκείνη…
Γι αυτό κι εγώ σήμερα, θα χουχουλιάσω στην πολυθρόνα μου, όσο κοιμάται ακόμη ο Ορφέας και θ’ απολαύσω το τσάι με τα μπισκότα που έφτιαξα εχθές… Θ’ απολαύσω αυτές τις μικρές χαρές της ζωής.
Και δεν θα γκρινιάξω καθόλου σήμερα… για τίποτα. Ούτε και θα μαλώσω με τα παιδιά!
Αλλά θα ρουφήξω κάθε λεπτό της αγαπημένης αυτής ρουτίνας.
Ναι, αυτό θα είναι το δώρο μου σ’ εκείνη…
Σ΄εκείνη που θα έδινε τα πάντα για ένα φιλί και μια αγκαλιά απ΄τα κορίτσια της…
Έστω για μια στιγμή…
Σήμερα που ήταν τα γενέθλιά της…
Καλημέρα αγαπημένοι μου!
Μην ξεχνάτε ν’ απολαμβάνετε…
Λίτσα
