Το παιδί γεννιέται με το αντανακλαστικό των θηλαστικών κινήσεων. Το χρησιμοποιεί ασφαλώς για να φάει αλλά όχι μόνο. Σε στιγμές κούρασης ή αμηχανίας, ίσως και ήπιου πόνου αν του βάλουμε κάτι στο στόμα (μια πιπίλα ή ίσως το δάχτυλό του), πολύ συχνά θα ανακουφιστεί (έστω προσωρινά) απλά και μόνο ρουφώντας.

Είναι προφανές πως μας συμφέρει μια πιπίλα στο στόμα για “κάθε μορφής εκτόνωσή του” παρά το να μάθει να βάζει ολόκληρη την μπουνίτσα του ή το δάχτυλό του στο στόμα. Αν συνηθίσει με το δικό του χέρι είναι αμφίβολο πως θα ξεχάσει γρήγορα το “χούι” του. Σε κάθε στιγμή κούρασης, πείνας, το χέρι του θα είναι πάντα… διαθέσιμο για ρούφηγμα και ανακούφιση. Αντίθετα με μια πιπίλα – για τις δύσκολες στιγμές- μπορεί να υπάρξει μετά από ένα δύο χρόνια ένα…”πολιτισμένο διαζύγιο”. Ασφαλώς δεν συζητάμε για το εγκληματικό “τρικ” της “μελωμένης πιπίλας” δηλαδή πιπίλα βουτηγμένη στο μέλι.

Παρ’ όλα αυτά να μην ξεχνάμε πως η μακροχρόνια χρησιμοποίηση πιπίλας – πέραν των 3-4 χρόνων, με καθημερινή χρήση μπορεί να προκαλέσει σοβαρές δυσμορφίες στην οδοντοφυΐα του παιδιού.

Και κάτι τελευταίο… δεν πρέπει την πιπίλα να την κρεμάμε σαν κολιέ στο λαιμό του παιδιού (ή έστω πιασμένη με ένα κλιπ ). Εκτός από τον υπαρκτό κίνδυνο ατυχήματος, (αν την φοράει σαν κολιέ γύρω από το λαιμό του) , εάν το παιδί την έχει πάντα μαζί του, την χρησιμοποιεί ολοένα και περισσότερο- και αυτό είναι ένα φίμωτρο. Μην περιμένετε ένα παιδί με το στόμα σφραγισμένο από πιπίλα, να θέλει να μιλήσει και να θέλει να μασήσει σωστά.