Οι ωτίτιδες χωρίζονται σε 2 μεγάλες κατηγορίες. 

a) στην πιο συνηθισμένη οξεία μέση ωτίτιδα 

b) στην εξωτερική ωτίτιδα. 

Τις πιο πολλές φορές έχουμε την οξεία μέση ωτίτιδα σαν επακόλουθο λοιμώξεων του ανωτέρου αναπνευστικού. Δηλαδή, ένα μικρό παιδί με μύξες ξαφνικά αρχίζει να κλαίει και να πιάνει το ένα ή και τα δύο του αυτιά. Η αντιμετώπιση είναι πάντα φαρμακευτική. Ο παιδίατρος πρέπει να χορηγήσει αντιβίωση για τουλάχιστον 7 μέρες από το στόμα. Απαγορεύονται τα διάφορα “γιατροσόφια” των γονέων και παππούδων. Απαγορεύονται δηλαδή οι διάφορες σταγόνες στο αυτί, το λαδάκι κτλ. 

Με τις ωτικές σταγόνες που συχνά οι γονείς με δική τους πρωτοβουλία ξεκινούν, μπορεί να γίνει το εξής μπέρδεμα. Μια και οι σταγόνες περιέχουν κορτιζόνη και τοπική αντιβίωση το παιδί, ανακουφίζεται μεν αλλά προσωρινά. Επομένως, δεν πηγαίνει στο γιατρό, δεν αρχίζει έγκαιρα την αντιβιοτική θεραπεία και πολύ σύντομα τα πράγματα υποτροπιάζουν. 

Όσον αφορά την εξωτερική ωτίτιδα, αυτή συμβαίνει αρκετά συχνά το καλοκαίρι στα παιδιά που πηγαίνουν κολυμβητήριο ή στη θάλασσα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το νερό της πισίνας ή η άμμος της θάλασσας, μπορεί να δημιουργήσουν μια ΤΟΠΙΚΗ ΜΟΛΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΙΟΥ. Αυτή ακριβώς είναι η εξωτερική ωτίτιδα που είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί μόνο με σταγόνες και όχι με αντιβιοτικά σιρόπια. Επομένως είναι ξεκάθαρο, πως μόνο ο παιδίατρος- αφού εξετάσει το παιδί- μπορεί να καταλάβει για ποια από τις 2 μορφές πρόκειται και να ακολουθήσει τη σωστή αγωγή. 

ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ! ΚΑΘΕ ΠΟΝΟΣ ΣΤΟ ΑΥΤΙ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ ΩΤΙΤΙΔΑ. ΓΙΑΤΙ; ΔΙΟΤΙ ΣΕ ΕΝΑ ΑΡΚΕΤΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΠΑΙΔΙΩΝ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΙΟΥ – ΕΙΝΑΙ ΜΕΝ ΥΠΑΡΚΤΟΣ – ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΛΥΝΣΗ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΠΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΥΣΤΑΧΙΑΝΗΣ ΣΑΛΠΙΓΓΑΣ (είναι ο διάδρομος που ενώνει το στόμα με το αυτί) ΟΠΟΤΕ ΑΠΑΙΤEIΤΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.