Να πω ότι ήταν μια υπέροχη μητέρα; Με τα καλά της και τα κακά της, την αστείρευτη ανάγκη της να μας προστατέψει και να μας φροντίσει,τα πείσματα και τα λάθη της, τις ιδιοτροπίες της και τις εμμονές της. Ήταν η μαμά που είχε ξεφουρνίσει κατά καιρούς όλες τις απίστευτες ατάκες της κλασικής ελληνίδας μάνας, ήταν όμως και η μαμά που δέχθηκε τα σκουλαρίκια στην μύτη, την μωβ τούφα στα μαλλιά, τους μαλλιάδες φίλους και τις συναυλίες, τα αγόρια στο σπίτι, τις πορείες, το κάπνισμα, την μίνι φούστα, την πρώτη φορά, τα κλάμματα της πρώτης ερωτικής απογοήτευσης… Τα δέχτηκε όλα για να είναι κοντά μας, να είμαστε φίλοι όπως έλεγε.
Πώς τα κατάφερνε με 4 παιδιά, δουλειά, μαγείρεμα, σπίτι και κοινωνική ζωή… δεν ξέρω! Ήταν μέσα σε όλα. Πάντοτε έτρεχε, για εμάς, για τους άλλους, για την θεία που δεν μπορούσε να πάει στην Νομαρχία, για την φίλη της που ήθελε συμπαράσταση στον γιατρό, για τον συνάδελφο που ήθελε την βοήθειά της, για τον θείο που δεν μπορούσε να βγει μέχρι το φαρμακείο, για ανθρώπους που καμιά φορά τους ήξερε ελάχιστα κι όμως προσφερόταν πάντα να βοηθήσει. Δεν ξέρω ποιό δικό της τραύμα, ποιά ανάγκη της ικανοποιούσε, πώς ένιωθε για όσα έκανε για τους άλλους, πάντα, ακόμη και για αυτούς που δεν την συμπαθούσαν όσο θα ήθελε, ακόμη και για αυτούς που την πληγώνανε με την συμπεριφορά τους πολλές φορές, αυτή εκεί, έτρεχε να προσφέρει, να βοηθήσει. Τα τελευταία χρόνια μέχρι που είχε οργανωθεί με τις φίλες της και διάφορες κυρίες της πόλης και μαγειρεύανε για άστεγους και ιδρύματα!
Φαίνεται πως μόνο για τον εαυτό της δεν έτρεξε αρκετά… Και μια μέρα απλά σταμάτησε να υπάρχει…
Δεν μπορώ να κλάψω άλλο για την μαμά μου… Κλαίω μέσα μου γοερά κάθε μέρα που σκέφτομαι ότι δεν είναι εδώ να δει τα εγγονάκια της που τόσο λαχταρούσε. Στεναχωριέμαι που για μια ακόμη χρονιά δεν θα της στείλω λουλούδια, δεν θα της κάνουμε έκπληξη με την τούρτα της. Στεναχωριέμαι που δεν θα απαντήσω ποτέ στην ερώτηση “Πώς θα ήσουν σήμερα αν υπήρχες μαμά;”.
Η μαμά μου είναι πια στην σκέψη μου. Την κουβαλάω στην καρδιά και στις αναμνήσεις μου. Γιατί όσο μεγαλώνω, όσο γίνομαι πιο μαμά, βλέπω μέσα από τα μάτια της. Την καταλαβαίνω καλύτερα, αισθάνομαι τις αγωνίες της, κάνω κάποια από τα λάθη της, με ακούω και μιλάω όπως εκείνη μιλούσε σε εμάς, κάνω τις ίδιες τρελές σκέψεις, χαμογελώ με τις ατάκες που είχα ορκιστεί να μην πω εγώ ποτέ στα δικά μου παιδιά.
Τελικά είμαστε πιο κοντά στη μαμά μας από ότι πιστεύουμε. Όσο κι αν τις κρίνουμε, όσο κι αν συκρουστούμε, όσο κι αν τις αμφισβητήσουμε, αφήνουν πάνω μας το στίγμα τους. Ίσως γινόμαστε μια βελτιωμένη εκδοχή τους, ίσως πάλι τις απαρνηθούμε εντελώς, όπως μπορεί να μας έκαναν και οι ίδιες.
Στην δική μου την περίπτωση; Έχω πολλά να κρατήσω, πολλά να θυμηθώ, πολλά να αφήσω πίσω. Χαίρομαι όμως που όσο μεγαλώνω βλέπω πολλά καλά της χαρακτηριστικά πάνω μου (εεεε, και μερικά στραβά της, γιατί να το κρύψω;)!
