Τι θα ‘ταν άραγε τα καλοκαίρια μας δίχως ήλιο λαμπερό, καυτές αμμουδιές και δροσερές θάλασσες;
Τι θα ‘ταν τα καλοκαίρια μας δίχως ταξίδια με τις παντόφλες και τα φέρι σε νησιά μαγευτικά;
Τι θα ‘ταν, αν δεν σταματούσαμε στην άκρη του δρόμου να θαυμάσουμε τους κάμπους που κρύβονται ανάμεσα στα βουνά;
Αν δεν σταματούσαμε να θαυμάσουμε το απέραντο μπλε αυτού του τόπου;
Τι θα ΄ταν, αν δεν επισκεπτόμασταν μέρη απερίγραπτης ομορφιάς; Βγαλμένα σαν από παραμύθι;
Μέρη που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις πιο εξωτικές παραλίες αυτού του πλανήτη… κι όταν τ΄αντικρίζεις σου κόβεται η αναπνοή…;
Τι θα ‘ταν τα καλοκαίρια μας, αν δεν ανάβαμε ένα κερί στις πιο απλησίαστες εκκλησιές, χτισμένες στα βράχια και ντυμένες στα λευκά;
Τι θα ΄ταν, αν δεν βουτούσαμε στα κρυστάλλινα νερά;
Αν δεν βουτούσαμε ακόμη και στις παγωμένες πηγές των βουνών μας;
Τι θα ‘ταν, αν δεν ερχόμασταν σ’ επαφή με την φύση;
Τι θα ΄ταν δίχως παιχνίδι με αδέρφια, ξαδέρφια και φίλους αγαπημένους;
Τι θα ΄ταν αλήθεια τα καλοκαίρια μας, δίχως τσάρκες στα σοκάκια, εκεί που τα πέτρινα σπίτια και τα φυτά ξεπερνούν κάθε ομορφιά;
Τι θα ΄ταν δίχως μπουκαμβίλιες;
Δίχως δενδρολίβανο, ρίγανη, λεβάντα, θυμάρι και βασιλικό, μα κι έναν ιβίσκο καρφιτσωμένο στα ατημέλητα μαλλιά;
Αλήθεια, τι θα ‘ταν τα καλοκαίρια μας, δίχως αραλίκι στα πιο γραφικά καφενεδάκια, εκεί που σκάει το κύμα και με θέα στ’ όνειρο;
Δίχως παγωμένο φραπέ στην ακροθαλασσιά, δίχως ελληνικό καφέ με όσες φουσκάλες τραβάει η ψυχή σου κι ένα κουπάκι μελωμένους λουκουμάδες;
Και τα βράδια, τι θα ΄ταν τα καλοκαίρια μας δίχως βόλτες στο πλακόστρωτο;
Δίχως τα πορφυρά ηλιοβασιλέματα;
Δίχως τα υπέροχα ολόγιομα φεγγάρια;
Τι θα ΄ταν άραγε τα καλοκαίρια μας, δίχως παγωμένο νερό με λεμόνι, που σε ξεδιψάει στο λεπτό;
Δίχως γεύσεις γνώριμες κι αγαπημένες;
Δίχως μουσακά, ιμάμ, παπουτσάκια, φασολάκια, ντολμαδάκια, γεμιστά, ψάρια, θαλασσινά…;
Δίχως ελαφριές μακαρονάδες;
Δίχως γεύσεις κλασικές, όπως η βανίλια, τα κεράσια, τα καλαμπόκια, τα ροδάκινα;
Δίχως δροσερό και τραγανό καρπούζι;
Δίχως νόστιμα παγωτά και γρανίτες;
Τι θα ΄ταν τα καλοκαίρια μας, δίχως βιβλία που σε ταξιδεύουν σε μέρη που δεν κατάφερες ακόμη να δεις από κοντά;
Δίχως κεριά αναμμένα στο σπίτι και τη βεράντα, με ποτάκι και καλή παρέα;
Τι θα ‘ταν, δίχως όλους αυτούς τους μικρούς θησαυρούς που κουβαλάμε μαζί μας, για να μας θυμίζουν τις αξέχαστες στιγμές των διακοπών μας;
Τι θα ‘ταν αλήθεια τα καλοκαίρια μας δίχως όλα αυτά κι άλλα πολλά, τόσο πολλά, ατελείωτα…;
Δεν θα ήταν ελληνικά!
Καλές διακοπές φίλοι αγαπημένοι…
Καλό ελληνικό καλοκαιράκι!
Litsa
