Όταν γινόμαστε γονείς, κάνουμε όνειρα για τα παιδιά μας, από την πρώτη στιγμή που τα κρατάμε στην αγκαλιά μας. Όμως, αυτά τα όνειρα είναι οι δικές μας επιθυμίες: από τα δικά μας χόμπι που θα θέλαμε να τους «περάσουμε», τις ευκαιρίες που χάσαμε και δεν θέλουμε να χάσουν κι εκείνα, ακόμα και μέχρι το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι έχουμε τις καλύτερες προθέσεις, όμως με ποιο δικαίωμα μπορούμε εμείς να αποφασίσουμε τι…
θα κάνει το παιδί μας στη ζωή του; Γιατί να θέλουμε να αλλάξουμε τα δικά του «θέλω» και να του επιβάλλουμε τα δικά μας; Γιατί να προσπαθούμε να μεγαλώσουμε ένα διαφορετικό παιδί από αυτό που φέραμε στον κόσμο;
Από τη στιγμή που το παιδί πηγαίνει στον παιδικό σταθμό, αρχίζει να διαμορφώνει πιο έντονα την προσωπικότητά του. Η συναναστροφή με παιδιά της ηλικίας του και οι δραστηριότητες με τις οποίες καταπιάνεται, είναι από τις πρώτες ενδείξεις ότι αυτονομείται και ότι «φεύγει» από εμάς. Λίγο αργότερα, όταν το γράψουμε στις πρώτες εξωσχολικές δραστηριότητες, θα δούμε τα πρώτα «θέλω» του. Αν για παράδειγμα, το κοριτσάκι μας προτιμά να κάνει ποδόσφαιρο αντί για μπαλέτο, θα πρέπει απλώς να δεχτούμε τη δική του απόφαση. Έτσι, του δίνουμε όση ελευθερία του επιτρέπεται για την ηλικία του, το αφήνουμε να επιλέγει αυτά που θέλει και στην πορεία γίνεται πιο εύκολο για εμάς να δεχόμαστε ακόμα και αυτές τις «μικρές» αποφάσεις του.
Όταν δεχόμαστε το παιδί, του δείχνουμε ότι το ακούμε, ότι δεν το υποτιμάμε και ότι δεν αγνοούμε εκείνο και τις ανάγκες του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, εξάλλου, ότι ένα από τα πιο σημαντικά καθήκοντα ως γονείς δεν είναι να επιβάλλουμε τη δική μας άποψη αλλά να μάθουμε να αφουγκραζόμαστε τις επιθυμίες και τις ανάγκες του.
Ένα από τα σημαντικότερα λάθη που κάνουμε μεγαλώνοντας τα παιδιά μας, είναι ότι μένουμε κολλημένοι στις δικές μας εμμονές. Είτε γιατί έχουμε πληγωθεί επειδή οι γονείς μας δεν μας άφησαν να εκπληρώσουμε τα δικά μας όνειρα είτε γιατί δεν είχαμε τις κατάλληλες ευκαιρίες και τις δυνατότητες να τα πραγματοποιήσουμε, δεν έχουμε κάποια καλή δικαιολογία για να πιέζουμε τα παιδιά να ακολουθήσουν το δικό μας μονοπάτι.
Ως γονείς, η αγωνία σας να ακολουθήσει το παιδί σας έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο από εσάς, μπορεί όχι μόνο να σας αγχώνει αλλά και να σας φοβίζει. Αν εκείνο αποφασίσει ότι θέλει για παράδειγμα να ασχοληθεί με τις Τέχνες μεγαλώνοντας και να μην σπουδάσει, είναι λογικό να «τρέμετε» στην ιδέα γιατί δεν ξέρετε αν αυτό το βήμα που θα κάνει, θα του χαρίσει την πολυπόθητη ευτυχία. Φοβάστε μήπως αποτύχει, μήπως δεν μπορείτε να το συμβουλεύσετε, όμως η πραγματική βοήθεια που μπορείτε να δώσετε στο παιδί είναι του δείχνετε με κάθε τρόπο τη στήριξή σας, ακόμα κι αν κάποιες φορές δεν συμφωνείτε με τις αποφάσεις του.
Η πρώτη και πιο σημαντική ερώτηση που πρέπει να κάνετε στον εαυτό σας είναι αν πιστεύετε ότι το παιδί είναι πραγματικά ευτυχισμένο. Όταν προσπαθούμε να το αλλάξουμε, λοιπόν, η απάντηση ζυγίζει προς το «όχι» και τότε θα πρέπει να σκεφτούμε το λάθος μας.
Και χρέος μας είναι να δώσουμε από νωρίς στα παιδιά τα κατάλληλα εφόδια για να γίνουν ευτυχισμένοι, ανεξάρτητοι και δυνατοί ενήλικες. Ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε αυτό είναι να τα βοηθήσουμε από μικρά να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, όχι να προσπαθήσουμε να τον αλλάξουμε. Έτσι κι εκείνα θα μπορέσουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τον ίδιο σεβασμό και με τον ίδιο τρόπο να τα αποδεχτούν.
Αυτό που θα πρέπει να καταλάβουμε ως γονείς είναι ότι τα παιδιά μας δεν είναι δύσκολα επειδή είναι διαφορετικά από εμάς- αντίθετα, είναι μοναδικά κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να αγκαλιάσουμε και όχι να προσπαθήσουμε να «πνίξουμε».
