Καλοκαίρι του 1996! Ο μπαμπάς μου μαέστρος μας ταξίδευε κάθε καλοκαίρι σε νησιά που δούλευε! Εκείνο το καλοκαίρι πήγαμε Μυτιλήνη! Το καλύτερο απ όλα ήταν πως ήρθε μαζί μας και η κολλητή μου! Οπότε ήμασταν προετοιμασμένες για τρελά γλέντια!! Όταν φτάσαμε πήγαμε κατευθείαν στα δωμάτια μας να ξεπακετάρουμε και να πάμε για μπάνιο!!
Καθώς ετοιμαζόμασταν ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκε ένας νεαρός ψηλός, μελαχρινός και αρκετά εμφανίσιμος και μας κοίταζε σαστισμένος! “Ωπ συγνώμη… Ο μαέστρος?” Τραύλισε!!
Αυτό ήταν! Η καρδιά μου έπαιζε ταμπούρλο! Πρέπει να άλλαξα 400000 χρώματα κι ενώ προσπαθούσα να φανώ φυσιολογική κι αδιάφορη, πίστευα πως η καρδιά μου ακούγετε και πως θα με καταλάβαιναν όλοι!!
Παρ ‘ολα αυτά τίποτα δεν έγινε μεταξύ μας κατα την διάρκεια των διακοπών μας! Υπήρχε ηλεκτρισμός αλλά εγώ ήμουν μικρή κι η κόρη του μαέστρου κι εκείνος ήταν μεγαλυτερος και δεσμευμένος!! Αυτό το τελευταίο ειδικά πολύ μου είχε κακοφανεί!
Όταν έφευγα μας συνόδεψε στο αεροδρόμιο και στην αναγγελία της πτήσης μας φιληθήκαμε σταυρωτά και η καρδιά μου δεν σταματούσε να χοροπηδάει! Τα μάτια του ήταν σκοτεινιασμένα και κατάλαβα πως λυπόταν…
Γυρίσαμε Αθήνα και σε λίγες μέρες άρχισαν τα σχολεία! Χώθηκα στις υποχρεώσεις και τον ξέχασα…
Έλα ομως που αν είναι να συμβεί, θα συμβεί ο κόσμος να χαλάσει! Κατα την διάρκεια που δούλευαν στο μουσικό μαγαζί, αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα με το αφεντικό τους και γυρίζοντας στην Αθήνα κινηθήκαν νομικά!
Οπότε τσούπ! Νατος πάλι στο σπίτι μου!!!
Σχεδόν κάθε μέρα όλη η ορχήστρα ερχότανε και συζητούσαν, βρίσκαν τις κινήσεις τους… Μέχρι που ένας ένας σταμάτησε να έρχεται! Εκτός απο αυτόν!! Καθόμασταν στο μπαλκόνι και συζητούσαμε πολλές ώρες! Χαζομαρούλες κυρίως!
Ετσι 14 Οκτωβρίου μου ζήτησε να τα φτιάξουμε!! Αλλά απο το τηλέφωνο!!! Ναι ναι!!
15 Οκτωβριου συναντηθήκαμε στο πρώτο μας επίσημο ραντεβού, κι εκεί με φίλησε για πρώτη φορά! Ακόμα και τώρα που τα σκέφτομαι μουδιάζουν τα πόδια μου!! Μιλάμε για τρελό έρωτα αν και στο μυαλό μου είχα ημερομηνία λήξης! 15 Φλεβάρη θα χώριζα! Να έκανα μια γιορτή ερωτευμένων και μετά… πάμε για άλλα!
Απο τότε έχουν περάσει 16 γιορτές ερωτευμένων… Κι ακόμα δεν έληξε!
Περάσαμε χιλιάδες πράγματα μαζί! Πολλές χαρούμενες στιγμές! Πολλές βόλτες (πολύ περπάτημα λεμε), θεατράκια δρόμου, κινηματογράφους, μπαράκια, ταξιδια, γάμος, παιδι… Και πολλές άσχημες βέβαια! Πολλούς καυγάδες, κλάμματα, μούτρα, κατάθλιψη, αρρώστιες αγαπημένων…
Μια ζωή μαζί!
Πολλοί μου λένε πως είναι δυνατόν! Ακόμα κι εγώ αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν!
Είναι γκρινιάρης, εγωιστής, πεζός, φωνακλάς, μίζερος…
Αλλά είναι ο άνθρωπός μου! Αυτός που θα τρέξω να κρυφτώ όταν με τρομάζει ο κόσμος. Αυτός που θα μου λύσει όποιο πρόβλημα έχω. Αυτός που μπορώ να κάτσω αμίλητη στην αγκαλιά του χωρίς να χρειαστώ λόγο να το κάνω! Αυτός που κάθε φορά που με φιλάει ακόμα μουδιάζουν τα πόδια μου!
Αυτός που είναι εγώ πια!
Και περνάμε δύσκολα. Και καμιά φορά οριακά. Αλλα είναι αυτός! Ο ένας! Και δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου μακριά του!
Κι ας πρέπει καμιά φορά να του το θυμίζω! Ευτυχώς αυτό δεν το βαριέμαι ποτέ…
“Η αγάπη δεν είναι μοναχά ένα βλέμμα, ουτε μόνο ένα μείνε, θελει όλο το αίμα
η αγάπη μου είναι το πιο κόκκινο χρώμα
Κατακόκκινη γίνε
σ αγαπάω ακόμα…”
Σας φιλώ πολύ,
Άννα
