Κατά την διάρκεια του σχολείου (Γυμνάσιο – Λύκειο) δεν έκανα σχέση, γιατί δεν το θεωρούσα απαραίτητο, προτιμούσα να είμαι φίλη με όλους, παρόλο που δεν ήμουν του ”βγαίνω έξω”.
Το σχολείο τελείωσε το 1997 και ο άντρας μου, έφυγε κατ’ευθείαν για φαντάρος. Ήρθε στη πόλη μας ξανά τους τελευταίους 6 μήνες από το φανταριλίκι του και η φιλενάδα μου, μας γνώρισε,!
Έτσι ξεκινήσαμε να βγαίνουμε τον Ιούλιο του 1999, σε ηλικία 20 χρόνων. 
Για 6-7 μήνες απλά βγαίναμε σαν παρέα για ποτό και καφέ, χωρίς κανένας από τους δύο να τολμάει να κάνει κάτι, είναι αυτό που λέμε ”Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη”.
Βέβαια εγώ τον είχα προσέξει από το σχολείο, αν και ήμασταν σε διαφορετικά τμήματα, περίμενα στην πόρτα να την κλείσω πίσω από τον καθηγητή απλά και μόνο για να τον βλέπω!!!
Αυτοί οι 6 μήνες είχαν πολύ γέλιο, καταστάσεις του τύπου, έχουμε βγει έξω για Σάββατο, μας έχει πάρει αργά, 7.00 π.μ., και η παρέα μας προκειμένου να ”τα φτιάξουμε” προτείνει να κοιμηθούμε όλοι μαζί, επειδή με την φιλενάδα μου, τα πατρικά μας είναι στην ίδια πολυκατοικία, ίδιο όροφο, έχουνε μαζευτεί στο σπίτι της και στο δικό μου έχουμε μείνει μόνο εγώ και ο άντρας μου.
Το αποτέλεσμα?Από την κουβέντα αποκοιμηθήκαμε… Αυτός στο κρεβάτι μου και εγώ στο πάτωμα!
Φτάνει, που λέτε, η 12η Φεβρουαρίου 2000, ημέρα Σάββατο και έχουμε κανονίσει για έξω, μου έχουνε ”σφυρίξει” οι υπόλοιποι, οτι σήμερα είναι Η μέρα!Ντύθηκα ,σενιαρίστηκα με τα κομμωτήρια μου ,τις κρέμες μου,τις μάσκες μου,αγόρασα καινούρια παπούτσια και ρούχα, μιλάμε για υπερπαραγωγή!!!

Οι ώρες της αναμονής περνάνε, και έρχεται να με πάρει μαζί με τον κουμπάρο μας, που μας πάντρεψε και τον κουμπάρο μας τον άλλο, που θα παντρέψουμε εμείς τώρα.
Η φιλενάδα μου ήταν στο σπίτι του τότε φίλου της και θα βρισκόμασταν μετά στο μαγαζί που είχαμε κλείσει. Μόλις φτάσαμε συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει το πορτοφόλι μου!
Λέω λοιπόν στον άντρα μου, ότι ξέχασα το πορτοφόλι μου και θα περιμένω την φιλενάδα μου.
Ο άντρας μου από την φασαρία που γινόταν..δεν άκουσε και δεν κατάλαβε κάν τι του είπα!
Μπαίνουν λοιπόν μέσα στο μαγαζί και εγώ μένω μόνη μου, με τα νεύρα μου σιγά-σιγά να παίρνουν τηη ανιούσα!
Περίμενα, 1,5 ώρα έξω απο το μαγαζί μέχρι να έρθει η φιλενάδα μου, ή οποία ακόμα και τώρα, όταν κανονίζουμε ώρα της λέμε 45′ με 1 ώρα νωρίτερα για να είναι στην ώρα της!
Με το που την βλέπω με παίρνουν τα κλάματα, και τους ζητάω να με πάνε σπίτι, μια και η διάθεση μου είχε πάει περίπατο.Φεύγουμε, λοιπόν, ενώ τα παιδιά προσπαθούν να μου αλλάξουν γνώμη, αλλά εγώ δεν ακούω τίποτα γιατί νομίζω οτι με έχει ακούσει και απλά δεν τον ένοιαξε..
Αφού με αφήνουν σπίτι, ο μπαμπάς μου, με το που με είδε στις 2 ώρες πίσω ψυλλιάστηκε οτι κάτι δεν πάει καλά και προσπαθεί να με ψαρέψει, έβλεπαν με τη μαμά μου το ”’Οσα παίρνει ο άνεμος” (φανταστείτε λεπτομέρεια που θυμάμαι), και όταν τους είπα με τη μια καληνύχτα μου απάντησε  :”Αύριο είναι μια καινούρια μέρα”!

 Τα παιδιά εν τω μεταξύ, έχουνε φτάσει ξανά στο μαγαζί, έχουνε μπει μέσα και με το που βρίσκουνε τους άλλους, αρχίζει η φιλενάδα μου να τους στολίζει με οτι κοσμητικό επίθετο υπάρχει που με παράτησαν μόνη μου, τότε εμφανίζεται και ο άντρας μου, ο οποίος με έψαχνε και τα ακούει και αυτός ένα χεράκι, σε κάποια φάση καταφέρνουν να συνεννοηθούν και να καταλάβουν όλοι τι έχει γίνει.
Εγώ είχα κλείσει το κινητό και δεν ήθελα να ακούσω κανέναν!

Την άλλη μέρα, πήγα βόλτα με τους γονείς μου και την αδερφή μου στο εξοχικό μας.
Γυρίζοντας στην πόλη μας,ήρθαν στο σπίτι μου η φιλενάδα μου και μια άλλη φίλη μας και μου φέρανε μια τούρτα σε σχήμα καρδιάς, που την τσακίσαμε στο πι και φι!!!
Η φιλενάδα μου προσπαθούσε να μου εξηγήσει τι έχει γίνει και να μου αλλάξει γνώμη.
Εγώ φυσικά δεν άκουγα τίποτα.Για μένα είχε λήξει το θέμα. 

Τελικά την Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου, πήγα το πρωί στη δουλειά και αναγκαστικά άνοιξα το κινητό, μου.Ξεκίνησαν λοιπόν να έρχονται διάφορα μηνύματα…σε ένα από αυτά ο άντρας μου μου ζητούσε να βγούμε για καφέ, το απόγευμα να μιλήσουμε.
Βγήκαμε λοιπόν!Για 2 ολόκληρες ώρες μιλάγαμε περί ανέμων και υδάτων, για το ”έγκλημα” κουβέντα κανένας………..Λίγο πριν φύγουμε μου λέει ο άντρας μου την φοβερή ατάκα:
”Με μας που το παιδεύουμε τόσο καιρό, τι θα γίνει?” και μένω κάγκελο.Δεν απαντώ τίποτα και το θέμα μένει εκεί!
Πάω στην δουλειά, ευτυχώς δούλευα σαν β.λογιστηρίου και το απόγευμα δεν είχε συνήθως τίποτα, αλλιώς θα τους είχα βάλει φυλακή τους ανθρώπους.
Όλη μέρα σκεφτόμουν αυτά που είχαν συμβεί και ξαφνικά παθαίνω κάτι ανεξήγητο για μένα (χιχι) και του στέλνω μήνυμα να βρεθούμε στις 20.30, να μιλήσουμε.
Πήγα στο μέρος του ραντεβού στην ώρα μου και περίμενα…. και περίμενα…η ώρα είχε πάει σχεδόν 22.00 και ακόμα περίμενα…
Ούτε καν μου έκοψε να τον πάρω τηλέφωνο!Κάποια στιγμή σηκώθηκα να φύγω και είπα στον εαυτό μου, ”τώρα πραγματικά τέρμα”!
Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο μου και είναι ο άντρας μου, που δεν είχε λάβει το μήνυμα, παρά μόλις τώρα!Ήταν αλήθεια..δεν το είχε λάβει..γιατί μόλις εκείνη τη στιγμή  μου ήρθε και μένα η ειδοποποίηση ότι το έλαβε….
Του είπα οτι δεν είχε σημασία πια, ότι όλα τέλειωσαν πριν καν αρχίσουν, οτι δεν ξέρω αν θέλω να είμαστε καν φίλοι, οτι αν νομίζει πως είναι το κέντρο του κόσμου, πλανάται πλάνην οικτρά, ότι δεν περιστρέφονται οι άλλοι γύρω του και περισσότερο από όλους εγώ και άλλα τέτοια χαριτωμένα!
Αφού του τα είπα και ξέσπασα, λίγο πριν του το κλείσω στα μούτρα μου λέει:
”θες να είμαστε μαζί για πάντα?” μένω στήλη άλατος και το μόνο που απάντησα ήταν ένα ξερό ”ΝΑΙ”, από εκεί και πέρα μέχρι και την άλλη μέρα που βρεθήκαμε από κοντά δεν θυμάμαι τίποτα!
Νομίζω, οτι είμαστε απο τα λίγα ζευγάρια που έκαναν δεσμό (τα έφτιαξαν) μέσω κινητού τηλεφώνου……….  
Είμαστε μαζί 13 χρόνια σχεδόν (τα κλείνουμε στις 14/02) εκ των οποίων τα 6,5 παντρεμένοι.
Με τα προβλήματα μας, με τις παραξενιές μας και τις ιδιοτροπίες μας ο καθένας…
Ελπίζω να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί για πάντα έτσι, γιατί είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που συνέβησαν στη ζωή μου, (τα άλλα σε τυχαία σειρά,  είναι η κόρη μου, η αδερφή μου, ο ανιψιός μου και οι γονείς μου)!
Δεν ξέρω αν θεωρούμαι από τις τυχερές, που δεν πληγώθηκα από σχέσεις, αλλά ειλικρινά δεν με νοιάζει που δεν έχω μέτρο σύγκρισης, δεν θα άλλαζα πραγματικά τίποτα από τα παραπάνω!

Σας φιλώ,
Λ.