Όλα ξεκίνησαν την Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου στις 8 το πρωί..
Ήμουν 37 εβδομάδων και 1 ημέρας..
Ήρθαν οι γονείς μου να με πάρουν από το σπίτι για να πάμε στο καθιερωμένο πλέον Δευτεριάτικο ραντεβού μας με τη γυναικολόγο..
Είπα το σύζυγο να μην έρθει μαζί μας μιας και είχαμε μια απλή, τυπική εξέταση..
Πηγαίνουμε στον καρδιοτοκογράφο και από το πρώτο λεπτό αισθανόμουν πως κάτι δεν πάει καλά..
Η μπεμπούλα μας δεν κουνήθηκε ΚΑΘΟΛΟΥ..Αγχώθηκα αφάνταστα για το μικρό μας αγγελούδι και με πήραν τα κλάματα..Η μαμά μου και η γιατρός μου είπαν να ηρεμήσω να κάνω μια βόλτα, να φάω κάτι και να ξαναπάω..
Μετά από κάνα 2ωρο να’μαστε ξανά στον καρδιοτοκογράφο..
Αυτή την φορά η μικρούλα μας κουνήθηκε κάνα 2 φορές αλλά όχι όπως θα θέλαμε…Πήγαμε αμέσως στον υπέρηχο για να δούμε μήπως ήταν τυλιγμένη με τον ομφάλιο λώρο αλλά όλα ήταν ok..
Αποτέλεσμα;;; Επανεξέταση την επόμενη μέρα και αν ήταν πάλι έτσι η μικρή, θα μου έκαναν εισαγωγή για καισαρική..
Από την αρχή της εγκυμοσύνης η καισαρική ήταν κάτι που ήθελα να αποφύγω..Ήθελα να ζήσω την εμπειρία της φυσιολογικής γέννας μιας και είχα ένα φόβο με τα χειρουργεία…
Για καμιά ώρα μετά από το γιατρό ήμουν χάλια και με κατακόκκινα μάτια…Όλοι προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν χωρίς αποτέλεσμα..
Μετά από λίγο, και μετά από ένα ακόμη τηλ του Σταύρου (ο σύζυγος), ο οποίος, όπως και οι γονείς μου,
έκαναν ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να ηρεμήσω και να σταματήσω να αγχώνομαι, σταμάτησα να κλαίω όταν γύρισε και μου είπε πως αύριο θα έχουμε αγκαλιά την μικρούλα μας που την περιμένουμε πως και πως..
Αυτό ήταν…Ηρέμησα.. και με καθαρό μυαλό άρχισα να ελέγχω αν η βαλιτσούλα μας ήταν έτοιμη και βγήκα για τα τελευταία ψώνια..Όλη την υπόλοιπη μέρα ήμουν αφάνταστα χαλαρή και περίμενα πως και πως να περάσει η μέρα για να έρθει η Τρίτη..
Μετά κόπων και βασάνων έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη Τρίτη..Ξεκινάμε με τον σύζυγο για το νοσοκομείο..
Η ζουζουνίτσα μας πάλι τα ίδια..Αλλά εγώ ήμουν απίστευτα ήρεμη..
Ο Σταύρος μου είπε πως η κοριτσάρα μας βαρέθηκε τόσο καιρό μέσα στην κοιλίτσα μου και ήθελε να βγει για να μας γνωρίσει..Η γιατρός είπε να μου κάνουν αμέσως εισαγωγή και την επόμενη μέρα θα έμπαινα χειρουργείο..
Αυτή τη φορά στεναχωρήθηκα γιατί ήθελα να πάρω την ίδια κιόλας μέρα αγκαλιά την μπεμπούλα και δεν ήθελα να περιμένω την επόμενη μέρα..Το παιχνίδι των ορμονών..Δεν ήξερα τι ήθελα τελικά..
Πριν ξεκινήσουμε τη διαδικασία της εισαγωγής μας ειδοποιούν πως τελικά στο επόμενο τρίωρο θα με χειρουργήσουν..Μου παίρνουν αίμα, μου κάνουν καρδιογράφημα και με ετοιμάζουν για το χειρουργείο..
Αυτό το 2ωρο που απέμενε ήταν βασανιστικό..Δεν περνούσε με τίποτα..
Ο Σταύρος από τη χαρά του πήρε τηλ τους γονείς μας και τ’ αδέρφια μας ,που περίμεναν νέα μας, κατασυγκινημένος..
Στο επόμενο μισάωρο κατέφθασαν οι γονείς μου και η μικρή μου αδερφή..
Και..επιτέλους έφτασε η ώρα..Με βάζουν στο φορείο και ξεκινήσαμε σιγά σιγά για το χειρουργείο..σ’όλη τη διαδρομή ήμουν περιτριγυρισμένη από δικούς μου ανθρώπους..με βάζουν στο κρεβάτι του χειρουργείου, μου κάνουν ραχιαία αναισθησία και ξαφνικά χωρίς να καταλάβω τίποτα ακούω το πρώτο κλάμα της μικρούλας και αμέσως ακολούθησε φυσικά το δικό μου κλάμα..
Μου τη φέρνουν κοντά μου και μου λένε πως έχει τα δικά μου χειλάκια..Εγώ να κλαίω ακόμη πιο πολύ..
Παίρνουν τη μικρούλα για να την ετοιμάσουν κι εγώ μένω εκεί για να με ράψουν..Μπορεί η διαδικασία του ραψίματος να κράτησε γύρω στο τέταρτο όμως 
Ήθελα να πάρω αγκαλιά την κορούλα μου, την μπεμπούλα μου, την ζωούλα μου..!!
Στο δρόμο για το δωμάτιο ήταν όλοι οι συγγενείς εκεί..Εγώ με τα κατακόκκινα μάτια από τη συγκίνηση να ρωτάω όλο τον κόσμο πού είναι το μωράκι μου…Μόλις μου την έφερε ο σύζυγος, με τα κόκκινα επίσης μάτια του,αυτό ήταν..Τα ξέχασα όλα…Ποια καισαρική και ποιο χειρουργείο;;;;Τι είναι αυτά;;;Μπροστά στο αγγελούδι μας όλα αυτά ήταν ασήμαντα..!!Ξεχάστηκαν στο λεπτό..!!
Τελικά έχουν δίκιο που λένε για το θαύμα της ζωής.Όντως είναι ΘΑΥΜΑ..!!!

Σας φιλώ,
Γεωργία