‘Oλα ξεκινησαν οταν μπήκε για πρώτη φορά στη ζωή μου (και στο σπίτι μου) ο υπολογιστής!
Για πρώτη φορά θα είχα internet στο σπίτι μου και μία άλλη επαφή με τον κόσμο του διαδικτύου ξεκινούσε!
Δεν είχα ιδέα απο internet,facebook και όλα αυτά μου φαίνονταν κινέζικα τότε!
Αυτό που αγαπούσα να κάνω ήταν να γράφω στίχους.’Εψαχνα λοιπόν ένα τρόπο με τον οποίο θα μπορούσα να επικοινωνώ με καλλιτέχνες του είδους!
Ο πρώτος προσωπικός λογαριασμός που έφτιαξα ήταν στο Myspace! Όχι μόνη βέβαια…αλλά με την πολύτιμη βοήθεια μίας φίλης.
Ο καιρός περνούσε και εγώ εξοικειωνόμουν όλο και περισσότερο με τον υπολογιστή και ότι είχε κάνει με αυτόν.
Κάποια στιγμή λαμβάνω ένα μήνυμα στο Myspace απο Τουρκία.
Το μήνυμα έγραφε:
“‘Εσύ είσαι αυτή που ψάχνω;”
Όρίστε;;; λέω απο μέσα μου…
Στην αρχή τρόμαξα αλλά κάτι με ώθησε να απαντήσω!
“Τι εννοείς;” (να διευκρινήσω ότι επικοινωνούσαμε γράφοντας Αγγλικά)
“Πρίν μερικά χρόνια ένα μέντιουμ μου είπε πώς θα γνωρίσω μια γυναίκα που θα έχει μια ελιά στο δεξί ώμο.Εσύ έχεις,έτσι δεν είναι?
“Παναγία μου!!Πώς γίνεται να το ξέρει;”…σοκαρίστηκα!
Απο αυτό και μετά άρχισα να φοβάμαι και να είμαι αρνητική.Ήθελα να σταματήσω την επικοινωνία μου μαζί του.;H
Δεν το έκανα όμως…
Καταλήξαμε να μιλάμε επι 6 μήνες μέσω της κάμερας του υπολογιστή.Έπαιρνε το λαπτοπ του ακόμα στο τραπέζι μαζί του …για να με έχει παρέα ακόμα και εκεί.Μάλιστα μου έβαζε και εμένα το δικό μου σερβίτσιο δίπλα του για να νιώθει ότι τρώμε μαζί!
Ήθελε καιρό να έρθει να με βρεί αλλά δεν μπορούσε εύκολα να πάρει Visa.
Πόσα δάκρυα και στεναχώρια τότε…
Τελικά τα κατάφερε όμως! Πήρε το λεοφορείο και μετά απο ταξίδι 20 ωρών έφτασε στο σταθμό της Αθήνας.
Πήρα ένα ταξί και πήγα να τον συναντήσω.
Πόσο όμορφη στιγμή!!Δεν θα την ξεχάσω ποτέ!
Κοντοσταθήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλο και κοιταζόμασταν…
Σαν να σταμάτησε ο χρόνος…
H ώρα που θα αγγίζαμε ο ένας τον άλλο,θα μύριζε ο ένας τον άλλο θα νιώθαμε ο ένας τον άλλο…είχε φτάσει!
Έτρεξα στην αγκαλια του και δεν πίστευα ότι τον κρατούσα!
Πιαστήκαμε χέρι χέρι και αρχίσαμε να περπατάμε.Περπατούσαμε γρήγορα πρός μια άγνωστη κατεύθυνση.
“Που πάμε;”του λέω.
Τα είχαμε χάσει κυριολεκτικά.
Γυρίσαμε πίσω ,πήραμε ένα ταξί,πήγαμε σπίτι μου και μείναμε εκεί ΜΑΖΙ 3 ολόκληρες μέρες!
Τον γνώρισα στους δικούς μου και πολύ σύντομα αποφάσισα να πάω και γώ μαζί του στην Κωνσταντινούπολη!
Πήρα άδεια απο τη δουλειά μου έναν ολόκληρο μήνα και φύγαμε!
Πέρασα ένα μήνα ανεπανάληπτο!
Γνώρισα καλύτερα εκείνον,τη ζωή του,την Πόλη…
Γυρίζοντας πίσω με το τρένο έριξα μια ματιά μέσα απο το παράθυρο για να τον χαιρετήσω…είδα τα χείλη του να τρεμοπαίζουν και να κλαίει.Πίστευε πως δεν θα ξαναγύριζα..
Πίσω στη Ελλάδα πια δεν μπορούσα λεπτό να μείνω σπίτι μου.Μου έλειπε απίστευτα!
Πούλησα ότι είχα,άφησα τη δουλειά μου,τους φίλους μου και την οικογένεια μου..τους στίχους μου & πήρα μαζί μου μόνο ότι μπορούσε να χωρέσει μέσα σε ένα αυτοκίνητο.
Ταξίδεψε μόνος 14 ώρες για να έρθει να με πάρει.
Απο τότε ξενίνησε για μένα μια νέα ζωή που καρπός της είναι μια ακόμα μικρότερη ζωούλα,η μονάκριβη κόρη μας & μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια.
4 χρόνια μετά δεν θα άλλαζα ποτέ και με τίποτα τον τρόπο που ήρθαν τα πράγματα στη ζωή μου!
Ήταν απλά γραφτό να γίνουν έτσι… 🙂
Σας φιλώ,
Ρ.
