Σε όλο το λύκειο είχα δεσμό με ένα παιδί τον Γιώργο.
Εφηβικός έρωτας! Μεγάλος έρωτας!
Ώσπου..ξαφνικά  στη γειτονιά μουσυναντούσα,συχνά πυκνά,ένα παλικάρι.Ένα παλικάρι που δεν είχα δει ξανά.
Τον συναντούσα παντού.Στο δρόμο,στο σούπερ μάρκετ,στη στάση του λεοφορείου..Παντού!
Όποτε τύχαινε να τον συναντώ,με κοιτούσε επίμονα,όσο περνούσε ο καιρός και περισσότερο.
Δεν έδινα σημασία..ήμουν με το Γιώργο..
Ο καιρός περνούσε.”Ο άγνωστος κύριος γείτονας” (όπως τον έλεγα) πότε έκανε την εμφάνιση του και πότε πάλι χανόταν..

Το καλοκαίρι ήρθε και μαζί του έφερε και εκείνον!Ανακάλυψα πώς είχαμε το ίδιο στέκι.Πίναμε τον καφέ μας στην ίδια καφετέρια.
Εκεί στην καφετέρια που τον συναντούσα,τα ίδια βλέμμτα και χαμόγελα συνεχιζόντουσαν!
Πέρασαν 3 ολόκληρα χρόνια,χώρισα με το Γιώργο και τον γείτονα συνέχιζα να τον συναντώ όπως παλιά..
Μόνο που τώρα έδινα περισσότερη σημασία..Ήταν η πρώτη φορά που κάθησα και κοίταξα το πρόσωπο του με λεπτομέρεια,τα χαρακτηριστικά του,τα μάτια του.. 
Λίγο καιρό αργότερα έπιασα δουλειά σε ένα γραφείο.Εκεί γνώρισα μια κοπέλα με την οποία ταίριαξα πολύ και κάναμε καλή παρέα.
Μια μέρα και ενώ μόλις είχαμε σχολάσει απο τη δουλειά μου λέει:”θα έρθει να με πάρει ένας φίλος του αδερφού μου με το αυτοκίνητο του και μένει στην περιοχή σου,θέλεις να έρθεις μαζί και να σε πάμε και σένα σπίτι?”
Η φίλη μου είχε βλέπεις σπάσει το πόδι της και κάποιος χρειαζόταν να την πηγαινοφέρνει στη δουλεια.
“Οκ”της λέω και περιμένουμε να έρθει.
Μόλις το αυτοκίνητο έφτασε και μας πλησίασε είδα στη θέση του οδηγού ΕΚΕΙΝΟΝ!
 Τα ‘χασα! Ξαφνιάστηκα!  
Το ίδιο κι εκείνος!
Μου έσκασε ένα χαμόγελο μέχρι τ’αυτιά..και δεν κρατήθηκα…
Μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο του είπα:
“Eσένα σε ξέρω!” 
“Και εγώ!”μου απάντησε..
 3+4 μέρες μετά γίναμε ζευγάρι!
Είμαστε 10 χρόνια μαζί και δεν έχουμε χωριστεί ούτε για μια ώρα! Και το πιο σημαντικό? 
 Αποκτήσαμε έναν παιδαρά μαζί!
Τον Γιαννάκη μας!
Και ναι! Έχουμε και τους τσακωμούς μας και τις δύσκολές μας στιγμές αλλά μακριά ο ένας απο τον άλλο δεν ζεί…

Φιλιά πολλά,
Zωή