Mε το Σωτήρη μου γνωριστήκαμε το Νοέμβριο του 1997 στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός.
Είχα το μπαμπά μου άρρωστο εκεί και ο σημερινός σύζυγος είχε τη μαμά του να νοσηλεύεται εκεί επίσης.
Στο πρώτο κιόλας επισκεπτήριο που πήγα να δω το μπαμπά μου….τον είδα ξαφνικά μπροστά μου!
Μπαίνω στο νοσοκομείο και ανοίγω την πόρτα της αίθουσας αναμονής!
Τα μάτια μου έπεσαν αμέσως επάνω σε ένα  όμορφο μελαχρινό άντρα..
Έμεινα εκεί…αποσβολωμένη να τον κοιτάζω..
Μάλιστα έτσι όπως τον είδα περιποιημένο και τυπά , είπα μέσα μου…
“Αυτός πρέπει να είναι βιομήχανος!”χιχι.
Όπως μου είπε πολύ αργότερα αφού είχαμε γνωριστεί καλύτερα….το ίδιο είχε νιώσει και εκείνος!
Όταν με είδε μπροστά του για πρώτη φορά,αυτό που τον τράβηξε ήταν ο τρόπος που είχα ντυθεί , και ο τύπος μου!
Περιττό να σας πω ότι όσο περνούσαν οι μέρες πιο πολύ βλέπαμε ο ένας τον άλλο μέσα στο νοσοκομείο..παρά τους άρρωστους γονείς μας…

Κάθε λίγο και λιγάκι βρισκόμασταν στην αίθουσα αναμονής απλά μα κοιταζόμαστε..
Περίμενε να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση γιατί φοβόταν την απόρριψη βλέπεις…!
Αλλά εγώ βράχος!
Μέχρι και τη το ταλέντο μου το πλέξιμο επιστράτευσα η για να του δείξω πόσο νοικοκυρά είμαι!
.χα χα!
Στο τέλος αφορμή για να μιλήσουμε ήταν μια μεγάλη κυρία που καθόταν συνήθως δίπλα μας και είχε πια βαρεθεί να μας βλέπει να ρίχνουμε μόνο κρυφά βλέμματα.
Ξεκινήσαμε να μιλάμε δειλά δειλά (και πρώτος έκανε το βήμα εκείνος…το τονίζω..) και την  μέρα μου πρότεινε να με παει στο πεδίο του Άρεως για να πάρω το λεωφορείο να φύγω για Ν. Μάκρη.

Εκεί έδεσε το γλυκό. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και την επόμενη βγήκαμε το πρώτο ραντεβού μας στην Ραφήνα !!! Ε και έπεσε και το πρώτο φιλί!! Και από τότε μαζί…..

Φιλιά,
Ολυμπία